Ljósberinn - 13.12.1924, Blaðsíða 3

LJÓSBERINN
399
fara; en ást hans á gömlu matmóður sinni varð yfir-
sterkari — hcnum hefir ef til vill fundist hún vera
svo ein osr yfirgefin og þyrfti því verndar við af
sinni hálfu.
„En hvað þú ert indæll!“ sagði hún og klappaði
honum viknandi. „Og eg, sem gerði þér svona rangt
til!“ það lá við, að hún færi að biðja Karó fyrirgefn-
ingar.
I vikunni, sem í hönd fór, átti Dóróþea æði ann-
ríkt. Hún þurfti að þvo og hreinsa tvær stofur. Hún
þurfti að dusta og fægja gömlu húsgögnin og setja
upp gluggatjöld, og viðkunnanlegra var að hafa
ábreiðu undir borðinu. „Marta hefir víst ekki nema
tvö rúm“. Iíún greikkaði sporið. það var eins og hún
væri fjöðrum fengin af þessum hugsunum sínum.
Hún hlakkaði blátt áfram til þess að koma þessu öllu
á veg.
þegar hún kom inn í stofuna sína, var eldurinn á
arninum að kulna út, en samt var þar hlýtt og nota-
legt inni, alveg eins og í fyrri daga, þegár hún gekk
í kringum blessað jólatréð með foreldrunum sínum
sælu.
Hún gaut hornauga út í homið hjá aminum, til að
vita, hvort jólasveinninn litli stæði þar enn. En þótt
hún sæi engan standa þar, þá kinkaði hún þó kolli
þangað og sagði við sjálfa sig:
„Ætli hann sé nú ekki ánægður við mig?“ Og ein-
hver rödd hið innra hjá henni svaraði:
„Já, Dóróþea Williams! Nú ertu búin að finna
sjálfa þig, nú ertu aftur orðin eins og litla stúlkan,
sem jólasveinninn mundi svo vel eftir“.