Ljósberinn - 13.12.1924, Blaðsíða 2

398
LJÓSBERINN
ur náðar og sannleika og vér sáum dýrð hans“. Guð
gefi að þetta mætti verða játning okkar allra, sem nú
bíðum jólanna. Y.
Jólasveinninn.
Niöui'l.
Marta margþakkaði henni að skilnaði. Dóróþea
litla vafði örmum um háls nöfnu sinnar og kysti
hana á kinnina. Og svo var sá koss ástúðlegur, að
Dóróþeu hitnaði alveg inn að hjartarótum. Á heim-
leiðinni var hún svo sokkin niður í að hugsa um það,
hvað hún ætti að gera fyrir þessa veslings fátækl-
inga, að hún tók alls ekki eftir næðingnum, sem blés
á móti henni.
Öðru megin dyra voru tvær stofur, sem hún not-
aði aldrei, hvort sem var. þar gat Marta búið með
drengina sína. Nöfnu sína ætlaði hún að hafa hjá sér.
Hún hlakkaði til að láta hana hjálpa sér dálítið, þeg-
ar hún kæmi heim úr skóla. Fyrir þá snúninga átti
hún svo að fá fæði hjá henni. Marta gæti eins feng-
ið vinnu þar í sókn eins og í nágrannasókninni. par
þurfti að tína ávexti á sumrum og reyta kálgarða, og
á vetrum gat hún þvegið og gert hreint fyrir efna-
fólk. Og væri hún úti öllum dögum, þá gæti hún haft
svo drjúgt í pottinum, að drengirnir gætu líka fengið
að borða. þegar hún var sem mest að hugsa um þetta,
þá var hnipt í síðuna á henni. það var þá Karó,
trygðavinurinn. Hann stökk og flaðraði upp um hana
geltandi af kæti. Hann hafði lengi staðið grafkyr úti
á götunni og vissi ekki, hvora leiðina hann átti að