Ljósberinn - 26.01.1929, Blaðsíða 6

30
LJOSBERINN
þarna inni, en þó skildist henni, að
lictta hlyti að vera pabbi mömmu lienn-
ar eöa aíi hennar, sem koininn var.
Nú svaraði aíi: »Nei, Elín, pér vil eg
hjálpa, ef þú vilt. En honurn — sem
tók {iig frá mér að óvilja mínum. Nei,
aldrei, aldrei vil eg hjálpa honum og
dóttur lians. Láttu skiljast við hann!«
»Skömm, afa! En hvað hann getur
verið harðbrjósta. Og hvað var pað, sem
liann sagði? Átti marnma að láta skilja
sig sundur — í marga parta. 0, en hvað
{»að yrði víst sárt, hræöilega sárt!«
Nú varð þögn um stund. En svo
heyrir hún mömmu tala, og pá var hún
engu mýkri í máli en afi.
Aldrei hefði eg getað trúað pví, að
pú værir svona ófús til sátta, pabbi. Ef
eg hefði vitað pað, pá hefði ég ekki beð-
ið pig að koma. Nú get eg ekki annaö
en bcðið {»ig að hafa pig á burt!«
»Pað skal eg gjarna gjöra«, heyrir
Gréta, að afi svarar og stendur upp.
l’á var iokið upp dagstofuhurðinni og
síðan skelt harkalega aftur, og Gréta
heyrði, að mamma hennar settist ógn
punglamalega niður á stól par inni í
stofunni, en gestur gekk fram forstofu-
ganginn. Pá bálaði eitthvað upp í Grétu
litlu. Henni fanst að pessi leiði maður
hefði haft svo Ijót orð í frámmi við góðu
mömmu sína, svo að hún réði sér ckki
íyrir bræði og spratt upp og hljop á
eftir honum alveg fram að útidyrum.
Hann snerist við henni alveg steinhissa,
en Gréta greip í frakkann hans. Hann
var nú reyndar heldur prúður roskipn
maður til að sjá, alvarlegur og hrukk-
óttur nokkuð í framan. En Gréta tók
ekkert eftir ytra útliti hans að pessu
sinni. Hún leit bara í augu honum og
sagði í bræði sinni:
»Pú ættir að skammast pín, aii, að
skilja hana mömmu sundur!«
Gamli maðurinn nam staðar augna-
blik og var sem steini lostinn og sá á-
sökunina skína út úr augum Grétu. Síð-
an sagði hann undrandi:
»Hver ert pú?«
»Eg — eg er Gréta«, svaraöi Gréta,
eins og allir hlytu að geta vitað, hver
Gréta væri, »og pú ert afi minn; en eg
vil alls ekki hafa pig fyrir afa, pví aö
pú vilt láta skilja mömmu sundur og
pað er reglulega ljótt af pér. l'ú ættir
að fara í skammarkrókinn.«
Afi gat ekki liaft augun af pessari
litlu telpu, bálreiðri og svona kynlegri á
svipinn, eins og hún var. Pað var eins
og eitthvað væri að brjótast i lionuín.
En svo segir hann skyndilega ógn klökk-
ur í rórni:
»Jæja, litla telpa mín. l5ú hefir rétt
fyrir pér — eg ætti að fara í skamm-
arkrókinn. Eg hef ekki farið að ráði
mínu, eins og eg hefði átt aö gera. En
komdu nú til mín«.
Hann tók hana við hönd sér og svo
gengu pau til baka inn í dagstofuna. I’ar
sat pá mamma enn og var að gráta.
»Fyrirgefðu mér, Elín, sagði gamli
maðurinn með dálítið titrandi rómi, »eg
hefi verið slæmur — en litla telpan pín
er búin að gera mig góðan. Eg ætla að
hjálpa ykkur — ölluni premur!«
Mamma paut upp um hálsinn á föður
sínum Gréta starði á pau alvcg forviða.
Pá sagði mamma hennar:
»Petta er hann afi pinn, kystu hann!«
»Já, ef hann vill hætta við að hluta
pig sundur, mamina«.
Afi iaut pá niður og lyfti henni npp
á kné sér.
Pá sagði hann hátíölega: »pví lofaeg
pér, að eg skal aldrei gera neina tilraun
til að skilja mömmu pína sundur!«
»Jæja, pá máttu ósköp vel vera afi
minn aftur«. Og upp frá peim degi átti
Gréta reglulegan afa, afa, sem varbezt-
ur af öllum öfum í heimi. —