Ljósberinn - 11.05.1929, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
151
ekki lengra aö fara . Og er ökuinaður
haföi veitt borguninni viðtöku og' ein-
hverja fyndni í pokkabót, pá sneri hann
vagninum við og ók sömu leið til baka,
sem hann hafði komið; en sótararnir
beygðu af við lyrsta götuhornið yíir á
aðra götu, og pví næst yfir í hina
þriðju, unz fieir komust heim til sín.
Allar fjölskyldurnar, að Napóleon
undanteknum, er hafði veriö kallaður
til hersins aftur, sátu nú saman í hí-
býlum frú Lætitíu, milli vonar og ótta.
Fögnuði peirra varð ekki með orðum
lýst, er börnin voru komin í stofuna
heil á hóti. Frú Beaufort grét af fögn-
uði, pegar Evgenía litla stökk fagnandi
upp úr kassanum í fang móður sinni,
og frú Lætitía klappaði elsku Jeróme
sínum á fölan vangann og sagði, að
hann væri frækinn drengur. A borðinu
stóð fábreyttur, en ljúffengur matur
handa peim; átu pau með góðri lyst;
en yfir borðum sagði Fierre Desmoulins
frá háskastundinni mikiu, pegar peir
heyrðu skrækinn í Robespierre, og að
hann hefði komið inn í klefann líkari
illdýri en manni. Hann sagði líka frá
pvi, er hánn skreið inn í eldavélina og
gerði skelk, pví að ekki var snefill af
eldi í reykháfnum. En hann vonaði, að
hinn almáttugi Guð peirra mundi fyrir-
gefa sér pessi ósannindi, par sem hann
lieföi eingöngu beitt pessu bragði til pess
að börnin slyppu við að svara hinni
nærgöngulu spurningu Robespierre.
Jafnskjótt sem máltíðinni var lokið,
pá sagði l’ierre: >Nú skulum við hreinsa
svertuna bæði af fötunum og framan
úr okkur og fara svo ofan í kjallarann,
og par skulum við helzt vera til lcvölds,
pangað til pabbi kemur heim«.
Pað var lirein nýlunda og gleði fyrir
börnin að koma í pennan kjallara, sem
peir Napóleon og bræður Iians höfðu
útbúið svo prýðilega. Far voru ljós
tendruð, og peir Beaufort og Desmou-
líns voru á pví máli, að pau hefðust
par við svona fyrst um sinn.
Nú var beðið eftir Moulins gamla
með mikilli áhyggju, petta'kvöld; en
hann kom hvorki petta kvöld né hið
næsta. Og nú báru allir kvíðboga fyrir,
að Robespierre hefði komist á snoðir
um flóttann.
Iín á priðja kvöldi kemur gamli mað-
urinn inn í kjallarann eins og bylkast,
og hrópaði másandi:
»Ofan í kjallara með ykkur öll. Pað
hefir komist upp um mig, og hermenn
Robespierres eru á hælum mér«.
Napóleon var jiá nýkominn heim úr
för sinni; hafði hann verið kallaður til
að bæla niður upphlaup i pjóðpinginu í
l’aris. Hann var kaldur og rólegur, eins
og hann átti vanda til, pegar hættan
var mest.
»Pað er gott, gamli vinur«, sagði Na-
póleori, »komdu hingað«, og svo studdi
hann gamla manninn lafmóðan ofan
prepin, niður að hleranum. »Fau eru öll
par niðri, nema ég og móðir mín. Af
pví að engar fregnir bárust af yður, pá
pótti okkur pað ráðlegast. En segið mér,
sáu peir, sem eltu yður, að pér sneruð
af leið niður á {tessa götu?«.
»Ég veit ekkert um pað«. —
»Hver heíir komið upp um yður?«.
»Símon skóari«.
»En hér- eruð pér óhultur, gamli vin-
ur«, sagði Napóleon. »Hlerann getur
enginn fundið, pótt liann svo Iiefði augu
eins og gaupa. Verið pér svo sælir. Og
á einni svipstundu var Napóleon aftur
kóminn upp í stofuna, en par beið móð-
ir hans eftir honuin og var hin róleg-
asta. Fau voru nú farin að hálda, að
peir, sem eltu gamla manninn, Iiefðu
ekki séð, hvert liann fór. En pá var
drepið prem sinnum að dyrum heldur
liafkalega og mælt um leið: