Ljósberinn - 06.07.1929, Blaðsíða 6

198
LJÖ SBERINN
af óx óánægjan í París ineira og meira.
Og er borgarbúar sáu sambandsherinn
nálgast borgina, leið eigi á löngu áður
en borgin gæfist upp. Pað var 30. mars
1814. Drotningin var pá flúin með hinn
unga son sinn nokkrum dögum áður.
Sambandsþjóðhöfðingjarnir urðu brátt
ásáttir um að reka Napóleon frá völd-
um og setja aftur til valda Lúðvík 18.
bróður Lúðvíks 16., pess er var af lífl
tckinn.
Pegar Napóleon lieyrði petta, pá tók
liann að safna liði, og er hann fylkti
liðinu, var honum fagnað með hrifningu.
En rétt á eftir gengu fram æðstu hers-
höfðingjarnir og kröfðust pess, að hann
segði af sér keisaratigninni til að greiða
syni sínum veg til valda. Ritaði pá Na-
póleon undir afsagnarskjalið. En keisari
Rússa, Alexander, vildi ekki heyra ann-
an Napóleon, hann vildi hafa Lúðvík,
og er Napóleon heyrði pað, bilaði hug-
ur hans og framkvæmdadáð. Hann var
kvalinn af sorg og vissi nú í fyrsta
skifti ekki hvað gera skyldi.
l’á mælti Ney inarskálkur:
»Nú er alt úti, pér verðið að taka upp
tjaldhælana«.
Bandamenn fengu lionum eyjuna Elba
fyrir vestan Italíu til samastaðar. Keis-
ari skyldi hann heita framvegis og hafa
400 manna lífvörð. Og. jafnskjótt er hann
hafði ritað undir afsagnarskjalið, pá varð
hann einn eftir, allir fóru frá honum.
Pað var 12. apríl, sem Napóleon átti
að leggja af stað til Elba. Vagninn beið,
pví að hann gekk út í hallargarð til að
kveðja gömlu lífverðina sína.
Pessi skilnaðarkveðja var svo átakan-
leg, að enginn peirra gat síðan gleymt
lienni. Sjálfur varð hann svo grátklökk-
ur, að hann mátti varla mæla.
Pað var 4. maí, sem Napóleon steig
á land í Elba og eyjarbúar tóku vin-
samlega á móti honum. Hann fékk bæði
sumarbústað og vetrarbústað. Hann lét
setja vörð um eyna og kom sér upp dá-
lítilli hersveit. Og smáhirð kom hann á
fót og móðir hans kom og bjó hjá hon-
um. En konu sína og son sinn fékk
hann aldrei að sjá. Pau höfðu farið til
Austurríkis og var pað Napóleon hin
pyngsta sorg.
En af bréfum og blöðum varð hann
pess vís, að Frakkar voru óánægðir með
nýju stjórnina. Datt honum pá pað óynd-
isúrræði í hug að hverfa aftur til Frakk-
lands. Og 26. febrúar 1815 kvaddi hann
klökkur móður sípa og silgdi til Frakk-
lauds með 1106 liðsmanna. Hann lenti
við Cannes og allar pær hersveitii-, sem
sendar voru á móti honum gengu hon-
um til handa og 20. mars hélt hann inn-
reið sína í konungshöllina gömlu. E’n
pessi nýja keisaraöld hans varð ekki
nema 100 dagar. Enginn bar nú fult
traust til hans lengur, og öll Norðurálf-
an lagðist á eitt á iuóti honum og pótti
hann vargur í véum eða friðarspillir,
eins og lika var. Hjá. Waterlo beið hann
ósigur mikinn fyrir sambandsher Eng-
lendinga og Pjóðverja. Kom honum pá
í hug að firra sig lífi á vígvellinum, en
svo skundaði hann til l’arísar og sagði
af sér keisaratigninni að nýju. Paðan fór
liann til Rockefort og ætlaði hann að
komast undan til Norður-Ameríku. En
pað reyndist pó engin leið, pví að ensku
herskipin gerðu höfnina að herkví.
Pjóðhöfðingjum kom nú saman um að
flytja skyldi Napóleon til Elínareyjar (St.
Helena) úti í Atlanzhafi og pangað var
hann fluttur 7. ágúst ásamt fáum vinum
og kom hann par að landi 16. október
um haustið.
Á Elínarey varði hann tíma sinuin til
að skrifa eða réttara sagt til að lesa
vinum sínum fyrir æfisögu sína. —
Lífið var honum kvöl, pví að parna
gat hann ekkert hafst að, sem var pvert