Ljósberinn - 27.07.1929, Blaðsíða 4

220
LJÓSBERINN
andlit Ægir gamli hefði |iá sett upp,
livort það var blítt og góðlátiegt, eða
tryllingslegt og griminilegt, -— hvort
andlitið hans var slétt og skínandi bjart
eða úfið og sundurtætt af löðrandi hol-
sketlum; hann lét sér ant um að sjá,
hvort öldufallið eða straumfallið bærist
norður eða suður, hvort vindurinn stæði
á land eða af landi, hvort nokkuð sæist
til skipa og hverjir á peim rnundii vera
og hvert þeir stefndu.
Sjórinn var Óla ótæmandi uppspretta
nýrrar athugunar eða rannsóknar. Kvað
svo ramt að því, að Óla var injög gjarnt
til að gleyma alveg landinu og öllum
þeim skyldum, sem á honum hvíldu, þar
sem hann var nú orðinn 16 ára og nærri
fullvaxta — hann, sein var skyldur til
að vera stoð og stytta gatnla afa síns
og ömmu.
:i= * *
Langt fram í lijndbrotunum, alla leið
fram a Snndskeiðinu. sér Óli einhverja
litla dökka depla. Peir Jiokast áfram
haigt og hægt. Iieim uiidir prestssetrið,
sem stóð á hárri brekku; en lítið var
|»að og láreist eins og límt upp við
kirkjuna, eiiis og kirkjan ætti að vera
pví vörn og skjól.
ÓIi vissi ógn vel. hverjir pessir dökku
smádeplar voru úti á Sándskeiðinu. Pað
voru fermingarbörnin. Pau voru á ieið
til prestsins til spurninga í na stsíð sta
skifti, áður en sá rnikli dagur, ferming-
ardagurinn rynni upp. Parna komu pau
Anna, freknótta stelpan hans Jóns á Gili,
og hin digra Stína með úfnu og eid-
rauðu fléttinguna; en á.undan peim fór
dálítill drengjahópur, peir Kiddi Árna,
halti Jói hans Magnúsar og Ilans hinn
rauði frá Kotströnd og fáeinir aðrir. Allir
flýttu peir sér, sem mest peir máttu og
Óli vissi ógn vel, hvernig á pví stóð.
Pað var þetta, að nærri lá, að stund væri
liðin af hádegi; sá hann pá fyrst, að
hann mundi nú eins og oftar verða of
seinn til prestsins, pví að enn átti hann
Ianga leið fyrir hendi til prestsins.
Hann sá nú, að litlu dökku deplarnir
skutust inn um liliðið hjá presti og
hurfu samslundis. Tók Óli pá til fót-
anna; en i-tormiiriiin stóð beint í fang
honuni og peyiti brunasandinum framan
í liaiin, og fylti augu hans og nef og
munn. Hann málti til að nema staðar
og varpa mæðinni. Sér hann pá| hvar
vagn nemur staðar fyrir frauian prests-
setrið.
»Já, svona atti maður að liafa það«,
hugsaði Óli með sér. Pað var hún Póra
frá Bollagörðum; heinii var altaf ekið í
vagni fram og aftur; henni gat pví
staðið á sama, hvort stormur var eða
■rigning.
Óli tók nú aftur til að skokka, en
nam skyndilega staðar. Pað stóð nú
eiginlega á sama, hvort hann kæmi tíu
mínútum eða fjórðungi stundar of seint.
Hann var kominn í sköuiui, hvort sem
var. Hann langaði nú mest til að setja
sig niður i sjávarhólunum, flatmaga þar
uui stund, góna upp í skýin og hlusta
á brimniðinn. I sjávarhljóðinu póttist
hann heyra raddir og söng, sem tók
yfir alt pað, seui var að gerast í raun
og veru. Og pað var petta, að ganga
til prestsins, uieðal annars. Petta var i
priðja sinni. sem Óli gekk til prestsins.
Tvö fyrri skiftin hafði prestur vísað
honum frá fermingu, af pví að hann
var svo nauða illa að sér. Og tvisvar
sinnum hafði amma hans grátið; og
með augun rauö og prútin af gráti hafði
hún vafið fermingarfötin hans innan í
dagblöð og stökt á pau kamfórudropum,
til pess að mölurinn gæti ekki etið þau
til næsta vors. Og tvisvar sinnum hafði
hún vafið hvítu léreftsskyrtunni hans
innan í bláan umbúðapappír, til pess að