Ljósberinn - 24.08.1929, Blaðsíða 2

250
LJOSBERÍNÍÍ
»Tárasonurinn«.
Ágústínus, kirkjufaðirinn mikli. lifði
taumlausu gjálífi á æskuárum og var um
langt skeið flæktur í villu Manikéanna,
sem kendu, að hver maður ætti að lifa
eftir girndum sínum, pví að hann væri
til þess skapaður. Móðir hans, Monika,
var trúrækin kona og grét mörgum tár-
unum og bað margra bæna Iians vegna.
Eiriu sinni fór hún á fund biskupsins
síns og sagði honum frá pessurn sorgum
sínum.
Ágústín segir sjálfur frá samftindi
peirra í »Játningarritunr« sínum á pessa
leið: »Hún bað biskupinn að sýna pað
h'tillæti að tala við mig og leiða frá villu
og koma mér á rétta leið. En biskup
vildi ekki verða við bæn hennar, kvað
engu tauti vera hægt að koma við mig,
enn sem komið væri, pví að ég væri
enn fullur af pessari villutrú og hreyk-
inn af henni og sú villa laðaði mig út
í taumlausar nautnir. — »Lofa pú hon-
um að eiga sig, par sem hann er kom-
inn«, sagði hann, »en bið pú fyrir hon-
um óaflátanlega. Sú kemur tíðin, að
hann kemst að raun um pað af lestri
Guðs orðs, lrvílík villa hans er og óguð-
leiki hans nrikill«. Líka sagði hann henni,
að hann hefði sjálfur flækst á barnsaldri
með rnóður sinni afvegaleiddri inn í
pessa sömu villu; hefði hann pá lesið
og afritað allar bækur Manikea. En svo
varð honum pað alt í einu Ijóst, pótt eng-
inn hrekti pá villu eða sannfærði hann, að
slíka villutrúarmenn ætti hann að forð-
ast. Og svo hefði hann slitið öllu sam-
félagi við pá.
Móðir mín lét sér nú ekki petta lynda
og bað biskupinn enn ákafar, tárfellandi,
að ganga til mín og tala við mig. En
pá sagði biskup bæði leiður og reiður:
»IIaf pig á burt frá mér! Svo sannlega
sem pú lifrr, pá getur ekki slíkur tríra-
sonur glatast!«
Oft minntist móðir mín pessara orða
biskupsins í samtali sínu við mig og
sagði rnér, að hún hefði skilið pau eins
og pau hefðu hljómað til sín af himni
ofan«. .
-----•><S><«-—--
Kirkja vorsins.
Hvert leiddir pú mig, Ijúfa prá,
svo langt á árstíð kærri?
Sjá, vorsins kirkja hér er há
rneð hvelfing öllum skærri.
Hið helga ljós er heiðsól ein,
urn hana er Ijómar alla,
og logar fögur, hlý og hrein
á háaltari fjalla.
Hér elfan preytir orgelslátt,
svo óma klettagöngin,
og fuglar láta úr allri átt
svo indælt hljóma sönginn.
Og petta á nú við mig vel,
pað vorið er, sem messar
og hljóðri ræðu hrífur pel
og helgar stundir pessar.
Og hér er alt svo fult af frið
og f.ult af helgum dómum,
og gullna sólargeisla við
og guöspjöll les í blómum.
Og gróðrarblær um grundir fer,
sem gerir alt að hressa,