Ljósberinn - 07.09.1929, Blaðsíða 5

LJÓSBERINN
269
Frh.
Maðurinn hennar var vakandi, pegar
hún kom inn aftur. Hann horfði forviða
á hana og spurði: »Hvað er um að vera?
Fví ertu komin á fætur svona snemma?«
»Ég var að taka á móti gesti«, svar-
aði frúin. »Gettu hver pað er?«
»Ég gizka víst seint á hvaða gestur
það er, sem kemur um miðja nótt og
vekur fólk af fasta svefni«, svaraði Ell-
ert hálfvegis önugur, »og ekki kalla ég
pað neitt góðan gest«.
»Æ, segðu petta ekki, góði minn«,
sagði frúin blíðlega. »Éað var auming-
inn hann Jói litli. Hann tlúði hingað.
Hann hefir verið á rölti hjá húsinu síð-
an í gærkvöldi. Sem betur fer varð hún
Signý vör við hann, pegar hún fór út
til pess að gá að kjallaranum, sem hún
hélt að hún hefði gleymt að loka og pá
rakst hún á drenginn, hann hýmdi við
eldhúsdyrnar hálfdauður úr kulda, vesal-
ingurinn sá arna. Signý kallaði svo á
mig og ég talaði við drenginn, pað var
hreinasta hrygðarmynd að sjá hann og
svo er hann alveg á glóðum um að hann
verði látinn fara langt í burtu og fái
ekki að sjá hana fóstru sína«.
»Hvað gerðirðu við snáðann?« spurði
Ellert. »Ég lét hann auðvitað koma inn
í dagstofuna á meðan hann sagði mér
upp alla söguna, honum Iétti mikið,
skal ég segja pér, pegar ég sagði
að hann mætti vera hjá okkur, hann
var svo harmprunginn, veslingurinn litli.
lJar að auki var honum óttalega kalt,
og ætlaði ég að gefa honum heitt að
drekka áður cn hann legðist til svefns,
en hann steinsofnaði á meðan ég var
að hita mjólkina, og var ég pó fljót að
pví. Og svo hlúði ég sem bezt að hon-
um í legubekknum og par sefur hann
nú vært, aumingja barnið«.
Ellert leit brosandi til konu sinnar.
»Pú ert brjóstgóð, kona mín«, sagði
hann, »og pér fer pað prýðilega vel.
En veiztu nú eiginlega hvað pú átt að
gera við pennan næturgest pinn?«
»Gera við hann!« endurtók frú Ellert
og leit stórum, spyrjandí augum á mann-
inn sinn, »Hjálpa honum auðvitað!«
»Ég efast ekki um að pú ætlir pór
pað«, svaraði Ellert talsvert alvörugef-
inn. »En hvernig ferðu að pví? Að lík-
indum hefir annaðhvort fátækrastjórnin
eða peir, sem hafa umráð yfir drengn-
um, ákveðið honum nýjan verustað ut-
an bæjar og hafa peir að sjálfsögðu
góðar og gildar ástæður til pess. Vilt
pú taka fram fyrir hendur peirra, góða
mín?«
Frúin leit á hann og skein góðvild
og hlýja út úr augum hennar, er hún
mælti mildum rómi: »Hugsaðu pér hann
Óla litla okkar í sporunum hans!«
»Hm — hm, ójá — en hvað eiguin
við — hvað eigum við að gera fyrir
drenginn?« spurði Ellert vandræðalegur.
»Lofa honum að vera hjá okkur fyrst
um sinn og reyna til að tala máli hans
við pá, sem vilja hann burt frá henni
fóstru hans og —«
»Og fá pá til að bregða ætlun sinni
eða hvað?« tók Ellert frain í fyrir konu
sinni.
»Hann vill ekki fara burt frá fóstru
sinni, hún hefir gengiðjionum í móður
stað, mundu eftir pví, góði minn, aðra
móðir pekkir hann ekki, fóstra hans heíir
auðsýnt honum móðurkærleika og henni