Ljósberinn - 07.09.1929, Blaðsíða 6

270
LJOSBERINN
er hann bundinn þeim böndum, sem
mönnum ætti ekki að leyfast að slíta í
sundur með hörðum höndum«, mælti
frúin með ákefð.
Maðurinn hennar kysti hana á kinn-
ina. »Pú talar fallega ináli drengsins,
góða inín. Ég kalla að hann eigi hauk
í horni, sá litli, en ég er alls ekkert
viss um að [m gerir honum neinn sér-
legan greiða með [iví að hainla burtför
hans hér úr borginni, hann kann að
vera mikill fyrir sér og óstýrilátur [ró
að [iað detti hvorki né drjúpi af hon-
um, þegar hann er inni hjá pér, piltar
á hans reki þurfa venjulega stýri fyrir
bátinn sinn, og gamlar konur eru sjaldn-
ast vel til þess fallnar að ala upp þess
liáttar snáða?«
— »Ellert, hugsaðu pér hvað sárt pað
yrði fyrir gömlu konuna að sjá af hon-
um! Henni hlýtur að pykja jafn vænt
um hann eins og mér um hann Óla
minn. Og hann er elskulegur drengur.
Hefirðu ekki tekið eftir augunuin lians,
svo djúpum og dökkum? Augun lians
leita sannarlega að ástúð og yl. Og sástu
ekki brosið hans? Var pað ekki sak-
leysislegt? Svipurinn hans ber vott um
göfugt innræti. Segi ég pað ekki satt,
Ellert minn?«
»Pú segir æfinlega satt,' vinan mín
góða. En veiztu annars nokkuð hvar
pessi garnla kona, fóstra drengsins býr?«
spurði Ellert. »Hvernig heldurðu henni
sé innanbrjósts, ef að hún veit nú ekk-
ert hvað orðið hefir af stráksa?«
»Ég hefi líka verið að hugsa um pað«,
svaraði frúin. »Af pví ég véit, hvernig
mér hefði liðið, ef að Óli litli — —«
»Pú ferð æfinlega skemstu leið, góða
mín«, sagði Éllert og klökknaði við, —
»og hún liggur uin hjartað. Ég skal
tala við gömlu konuna, ef pú veizt hvar
hún býr. Pað er sjálfsagt gustuk, og
svo sjáuin við hvað setur, — ertu ánægð
með pað?«
Frúin hallaðist i fang hans og hvísl-
aði að honum. »Ég hefði ekki gifst pér
og aldrei farið með pér burt frá pabba
og mömmu, ef ég hefði ekki vitað að
þú ert góður maður«.
Hann strauk lófanum um silkimjúku
lokkana hennar. »Pað væri þér að þakka,
ef að ég yrði einhverntíma góður mað-
ur«, sagði hann í viðkvæmum róm.
»Mér að þakka, Ellert!« hvíslaði hún
klökk. »Nei, pað er Guðs verk«.
Frh.
-----»> <-> <»—.-
iEttjarðarkvæði barna.
Já, íslendingar erum við,
hið unga fósturjarðar lið,
pví ættjörðina elskum vér,
sem oss í skauti ber.
1 augum voruin er hún fríð,
við elskum hverja strönd og lilíð;
hún á vorn söng, hún á vor ljóð,
hún á vort hjartablóð.
Pú blárra tinda blessuð grund,
pig blessi Drottinn alla stund;
hann gaf oss pig, með gleði vér
oss gefum aftur pér;
pví ljúfir feður faðma oss hér,
sem fúsum huga vinna pér,
og móðurhendur hlúa’ oss að.
0, hvað er sælla’ en pað!
B. J.