Ljósberinn - 28.09.1929, Page 5

LJOSBERINN
293
manni sínum, með blikandi tár í aug-
um sér. »Og eitt skal yíir þá báða
ganga — drenginn minn og — dreng-
inn hennar«.
»Pú ert bezta konan á jörðunni«,
hvíslaði hann klökkur. »Guð blessi þig«.
----——
með sjálfum sér, að ekki var allt með
feldu með þá.
»Við vorum að leika Indíána!« sagði
sá yngsti, það var Ib, fimm ára. —
»Indíána — og hermenn, sem berjast«.
Petta var nú fullgild afsökun í hans
augum fyrir því, að fötin þeirra voru
svo útleikin sem þau voru — í bardag-
Herdeildin.
Eftir Ebbe Nielsen.
»En drengir — ósköp er að sjá ykk-
ur!« —
Hann Pral gamli yfirlæknir leit á son-
arsyni sína, þá Kurt, Óla og Ib. Peir
höfðu verið að leika sér í garðinum, en
nú komu þeir þjótandi út í ldiðið, þeg-
ar þeir sáu að afi þeirra var að stíga
af hjólhestinum.
»En hvað þið hafið sóðað ykkur alla
út!« —
Peir voru kallaðir »herdeildin« og
gutu nú augum hver til annars og vissu
anum á amerísku gresjunni, þar sem
Indíánarnir eiga heima. Peir höfðu bar-
ist djarflega.
Pral leit á þá einu sinni enn; en síð-
an hristi hann höfuðið og fór til fund-
ar við tengdadóttur sína. Pabbi drengj-
anna var dáinn fyrir tveimur árum og
nú bjó marnma þeirra ein með þessa
óstýrilátu drengi sína.
»Pað er bræðilegt að sjá, hvernig
herdeildin þín hefir leikið sig út«, sagði
yfirlæknirinn í rnildum ásökunarrómi við
tengdadóttur sína. »Peir eru allir for-
ugir í framan og svartir á hnúunum,
treyjan hans Kurts er öll í tætlum, tveir