Ljósberinn - 26.10.1929, Blaðsíða 6

32G
LJÖSBERINN
Hann fór rneð dúfuna ofan í káettuna
og gæddi henni [rar á fransbrauði og
rjóma. Og meðan hún sat nú parna og
safnaði kröftum, pá ritaði hann á ofur-
lítinn seðil [ressa kveðju:
»Kœr kveðja, Pétur Andersen. Fimmti
stjórnarmadur d Jnlskipinu sl)úfan« frá
Sœby. Rúma 60 mllufjórdunga suðvest-
ur frá Hovbjargi«.
Seöil pennari, batt Pétur um annan
fótinn á dúfunni. Pegar hann var búinn
að gefa dúfinni, bar hann hana aftur
pví föstu, sem pú hefir handa á milli ?«
Hinir fiskimennirnir fóru líka að at-
yrða Pétur fyrir pað að hann skyldi
ekki gæta dúfunnar betur. Allir voru
peir í slæmu skapi. Pað var allt hreyfi-
vélinni að kenna. Peir gátu ekki komið
henni af stað. Eitthvað gekk að vélinni,
en peir gátu ekki fundið iivað pað var.
Ekki var pví annar kostur fyrir hendi
en að varpa akkerum og og bíða byrj-
ar, til pess að peir gætu fteytt sér til
lands með seglunum.
Pegar liann var búinn að gefa dúfunni, bar liann hana aftur upp <á pilfarið.
upp á pilfarið og lét hana svífa út í
loftið. Dúfan sveimaði nokkrum sinnum
kring um skipið. Og í hvert skifti sem
hún ætlaði að setjast, stjakaði Pétur við
henni. Og pau urðu leikslok, að dúfan
tók stefnu beint til austurs. Og brátt
var hún horfin sýnum.
Skipstjóri skammaöist út af pví að
engin dúfnasteik væri á borð borin.
»IIvar er dúfan! Hefirðu ekki slátrað
lienni, eins og ég skipaði pér að gera?«
»Nei, hún flaug burtu frá mér«.
»Flaug hún frá pér? Pú ert Ijóti klauf-
inn. Hvenær skyldir [>ú læra að halda
En lengi fengu peir að bíða, prjá
daga voru peir á sama blettinum. Ekki
blakti hár á höfði. l’að var óvenju blítt
sumarveður. Ekki sást til nokkurs skips
á siglingu; pví að peir voru fyrir utan
venjulega hafskipaleið. Peir voru einir
síns liðs á liskimiði, sem peir höfðu
fundið. Engir íiskimenn komu pangað
aðrir, pað var áreiðanlegt. Pað mundi
áreiðanlega éngum detta í hug að leita
pangað.
Allt af hélzt lognið. Nú var farið að
verða pröngt í búi. Og pað sem verst
var, var pað að drykkir voru að prjÓta.