Ljósberinn - 26.10.1929, Page 7

LJÓ SBERINN
327
t St;iðviðrið hélzt Ofí vistir voru á jtrotum.
Ekki var ei'tir nema sopakorn aí' fersku
vatni og fáeinar flöskur af öli. Hitinn
var svo mikill og [tess vegna þyrsti [)á
ineira en annars.
Að morgni hins fjórða tlags kom fyrst
liægur andvari. En [iað var austangola.
Og ef peir liefðu átt að leita iands ineð
pví að sigla skáhalt á móti golunni, [)á
hefði það verið langvinn sigling.
En nú glaðnaði heldur en ekki yfir
skipverjum. í peim sömu svifuin sáu
peir reykjarsúlu pétta, út við sjóndeild'-
arhringinn. ()g fögnuðurinn óx, pví að
peir sáu, að reykurinn færðist nær og
nær. Peir litu í sjónaukann og sáu, að pað
var björgunarskipið. Pað var bara eitt
sem peir botnuðu ekki í, hvernig björg-
unarskipið hefði fundið upp á pví að
leita pangað, sem peir voru.
En pegar björgunarskipið kom loks
til peirra, pá var sú gáta ráðin. Skip-
stjóri kom til peirra og mælti: Fregn
kom til okkar um pað, »Dúfan« mundi
ef til vill vera strönduð. Dúfa hafði
fundist og um aðra löppina var bundinn
scðill og á honum stóð:
»Kær kveðja. Pétur Andersen. Fimti
stjórnarmaður á pilskipinu »Dúfan«
frá Sæby. Rúma (50 milufjórðunga
suðvestur frá Hovbjargi«.
Skipstjóri leit til Péturs.
»Sagðirðu ekki að dúfan hefði flogið
burtu frá þér?«
»Jú, ekki synti hún að minnsta kosti«.
»En pað var pó ekki alveg satt, sem
pú sagðir mér«.
»Nei«.
»Hvað finnst pér pú eiga skilið ?«
»Tíu krónum meira um mánuðinn«.
»Jæja, pú skalt fá pað, og löðrung
með fyrir að segja ósatt«. Svo rak liann
honum vænan löðrung, og par með var
málið útkljáð. Loks komust peir svo til
hafnar í Esbjerg. Pá var Pétur óðara
sendur upp i sjómannastofu til að biðja
um miðdegisverð. En dúfnasteik vildi
enginn peirra félaga hafa til matar!
-----------------•> <•> <•—-