Ljósberinn - 16.11.1929, Blaðsíða 7

LJOSBERINN
351
víða; ég er sí og æ á ferðalagi, en oft
er ég þreyttur af göngunni.
»En hvað þii hefir snotran rakka með
þér«, dirfðist Ingiríður litla að segja og
færði sig jafnvel dálítið nær.
»Tíkin mín er vitrari og betri en hvað
hún er falleg«, svaraði karlinn og strauk
eftir bakinu á henni,
»Hún er víst þreytt líka, veslingurinn«,
sagði Ingiríður.
»Og-nei — hún er kvik og kát, og
ekki nema fjögra vetra, skal ég segja
þér; en hún liggur nú svona til þess að
orna mér á fótunum; það er ég búinn
að kenna henni«.
Og svo laut hann reykjandi niður
að henni. »Jæja, stökktu nú fram á
gólfið, Heiopp. Leiktu þér nú við hana
litlu telpn þarna!«
Heiopp reis upp, teygði vel úr sér,
geyspaði og ldjóp út á gólfið til krakk-
anna. Alveg voru þau steinhissa á hvað
tíkin gat verið hlýðin. Ingiríður klapp-
aði henni og drengirnir fengu liana til
að standa á afturfótunum. Systir þeirra
litla áræddi þá að ganga að henni og
tók í kampinn á henni með litlu liend-
inni, þó hálfsmeyk væri. Og fyr en
nokkurn varði, voru öll börnin farin að
leika sér við ókunnuga hundinn. En
gamli sölukarlinn sat á sínum stað og
horfði brosandi á leikinn.
Leikurinn barst nú kringum borð og
stóla, inn í stofu og fram í eldhús aftur;
leikaraskapurinn var nú kominn á hæsta
stig; krakkarnir réðu sér ekki fyrir
kæti. Loks glepsaði Heiopp fastan í
kjólfaldinn á Ingiríði litlu og hnykti
henni til og frá, en ekki reif hún samt
kjólinn; svo sleppti hún þessu taki og
siökk með glöðu gelti alveg upp á lierð-
arnar á öðrum drengnum, en hann datt
endilangur á gólfið, hvort sem það var
nú af hræðslu eða Heiopp hafði kastað
Sér svo hart á hana; drengurinn lá hlæj-
andi á gólfinu; Ingiríður fleygði sér þá
ofan á hann aftur og hló svo, að hún
ætlaði varla að ná andanum; systir
hennar tók þá hljóðandi í kjólinn henn-
ar og ætlaði að reisa hana á fætur, en
Heiopp stökk geltandi fram og aftur
yfir alla krakkahrúguna á gólfinu.
»Nei, þetta nær engri átt«, sagði pabhi
þeirra í hægum ávítunarrómi.
»Hún fær svo sjaldan að leika sér,
hún Heiopp«, sagði karlinn gamli hjá
skorsteininum, »hún hefir ekki af öðru
að segja en að labba og fylgja mér«.
Hörnin skellihlóu og Heiopp dansaði
alveg í loftinu geltandi, hoppandi og
stökkandi.
»Nei, hættið þið nú!« sagði pabbi i
alvöru, »þetta nær engri átt! Hættið þið
nú strax, segi ég!«
Pá blístraði karlinn ofboð lágt og
sagði: »Heiepp, kyr, komdu hingað!«
Og óðara hætti Heiopp öllum látum
og stökk til gamla mannsins og var
næstum fegin. Sleikti hún þá fyrst hend-
ina á honum og lagðist svo þvert yfir
fÆturna á honum aftur, stakk’ trýninu
niður milli lappanna og murraði þar svo
ánægjulega.
»I5etta er merkilega kát og hlýðin
skepna«, sagði pabbi undrandi, en krakk-
arnir blésu mæðinni og' skipuðu sér með
aðdáun í kring um gatnla manninn og
tíkina hans.
»Hundur á að að vei’a hlýðinn hús-
bónda sínum og helzt af öllu á liann
að hafa gaman af því«, sagði karlinn.
Hann á ekki að hafa þrældómsanda.
En Heiopp hlýðir engum nema húsbónda
sínnm, það segi ég ykkur satt. Reynið
þér að kalla á hana, húsbóndl, og þér
munuð sjá, að hún kemur ekki«.
Pabbi blístraði og lokkaði hana, en
hún hreyfði sig ekki. Börnin komu með
smurðar brauðsneiðar og sykurmola og
lokkuðu hana til sín með allskonar gælu-