Ljósberinn - 23.11.1929, Blaðsíða 2

354
LJÖSBERINN
|Frli.] Jói vaknaði snemma að morgni,
neri stýrnrnar úr augunum á sér og
settist upp i rúminu. ITann liafði soíið
illa og dreymt leiðinlega drauma, og varð
feginn að vakna og ennþá fegnari peg-
ar hann minntist pess, að pað var mán-
aðarfrí hjá honum, en pað dró fljótt iir
gleði hans, pegar hann minntist pess
um leið, að Óli var veikur. Jói lagðist
út af aftur og fór að hugsa um Ola,
ryfjuðast pá upp fyrir honum enn á ný
samverustundir peirra og saklausir leikir,
auk alls liins góða, er liann hafði notið
heirna hjá < )lá.
Með tárvotum auguin mændi Jói á
eftir hinum horfnu yndisstundum, sem
eigi áttu afturkvæmt.
»Farðu svo og vittu hvernig líður?«
sagði fóstra lians. T’egar hann kom auga
á húsið, hægði hann á sér, og seinast
gekk hann ofurhægt heim að húsinu.
Pað var ekki orðið alveg bjart, nætur-
stjörnurnar skinu etinpá á himninum og
ofurlítil rönd af tunglinu gægðist niður
á jörðina eins og pað væri að bjóða
honum »góðan daginn«.
Jói horfði á stjörnurnar. Voru pær
framtíðar bústaðir mannanna? Pá hlaut
Óli að eignast heimili á allra fallegustu
stjörnunni! En pví datt Jóa petta í hug?
Ilann vildi pó fremur um allt annað
hugsa, — Óli mátti ekki deyja, hann
varð að lifa, verða stór og sterkur,
vera vinur Jóa og íélagi alla daga, allt
til elliára, pangað til peir voru báðir
orðnir hrukkóttir, sköllóttir og gráhærðir
öldungar! Peir höfðu oft talað um pað
í gamni, og ráðgert ósköpin öll, sem
peir ætluðu að gera, hvor.fyrir annan.
En Jói hvarf frá hugleiðingum sínum.
Hann var kominn að húsdyrunum, og
drap hæ.gt að dyruro. Pað var dauða-
pögn í öllu húsinu, og Jói hrökk saman,
[tegar hurðinni var lokið upp. ITann hafði
ekki heyrt fótatak stúlkunnar, sem kom
til dyranna.
»TTve — hvernig líður honum ÖIa?«
spurði Jói í hálfum Idjóðum.
»Er pað Jói — komdu sæll, Jói minn
og gerðu svo vel að ganga inn fyrir —
honum líður víst fremur illa, aumingjan-
um«, sagði stúlkan.
Jói gekk inn fyrir. En hvað honum
fannst allt vera orðið umbreytt í stof-
unni, og pó stóð hver hlutur á sínum
stað, öldungis eins og pegar hann kom
par í fyrsta sinni. Og stóra stunda-
klukkan í horninu hélt áfram að telja
tímann. Tik — tak — tik sagði hún með
óskeikulu valdi, sem enginn fékk á móti
mælt.
»Fáðu pér sæti, Jói minn«, sagði
stúlkan ennfremur. Pér er hálf kalt, pó
ekki eins kalt, eins og pegar pú komst
heim forðum daga. Manstu nú eftir pví?«
Mundi hann pað! Pað var ópörf
spurning, og Jói sagði hægt: »Ætli ég
gleymi pví nokkurn tíma« En viltu ekki
fara og spyrja mömmu hans, hvernig
honum Iíði?«
»ITún cr alltaf hjá honum, bæði dag
og nótt. Hann vill hek/.t engan hafa hjá
sér, nema hana. Ég skal finna frúna
fyrir pig, kannske hann sofi núna, aum-
inginn, og pá er ég viss um, að frúin
talar við pig«.
Jói varð einn eftir í stofunni. Hann
leit í kringum sig, sérhver smáhlutur í
herberginu talaði við hann hljóðu máli
um óla; við pá alla voru bundnar Ijúf-