Ljósberinn - 23.11.1929, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
355
ar bcrnskuiiiinningar liðiuna stunda.
Barua, í einu stofuhorninu, stóð borðið
hans Ola, Jiar sein hann geyindi gullin
sín. Bað var skeunntilegasti staðurinn í
ölluin heiminuin, að ]iví er Jóa jiótti.
Hann gekk að bórðiuu. Nú var auðséð
að eigandinn \-ar ijarri. Léikföngin voru
liér og livar, tinhermennirnir lágu á
hliðinni eöa á grúfu, ]>eir voru allir
hnignir í val gleyniskunnar. Jói reisti
]iá við. Hann handlék ]iá nieö varfærni,
eíns og hann Jiyrði vaiia að snerta |>á,
en tárin blikuðu í auguin hans og féllu
öðru hvoru ofan á tinniennian, og lá
við sjálft að (ieir klökknuðu undau
hlýrri liönd drengsins nieð tárvotu aug-
un. —
Frúin kom inn. Ilún var fölari og
|>reytulegri en Jói hafði séð liana áður,
en aldrei hafði hann séð hana stilltari
né niildari í bragði. Hún lagði lnind-
legginn utan um axlirnar á honiiin og
lagði hann upp að sér pegjandi.
Jói táraðist.
»Litli vinurinn okkar er ósköp veikur
núna, Jói ininn«, sagði hún hægt og
hlýlega. Röddin bar hlýjan straum inn
aö hjartarótum Jóa og skildi par eftir
óskiljanlega hugsvölun. »Og ég veit
ekki hvort pað er vert, að pú komir
inn til hans núna. En ef að liann verð-
ur betri seinna í dag, pá skal ég sénda
til pín. — Hann talar oft uin |>ig í
óráðinu«.
— Jói gat ekkert sagt, liann hallaði
sér upp að frúnni og reyn.di til að harka
af sér, pó pað taikist ekki sem bezt.
»Óttalega — ósköp á liann bágt
—« stamaði Jói — — »Ég vildi — að
— pað — væri — heldur — ég —«.
»Blessaður vertu nú Jói ininn«, sagði
frúin og viknaði við. »Ég veit að pú
vildir létta byrði hans, ef pú værir
íiiaður til pess — en við getmn verið
róleg og örugg, »allt verður peim til
góðs, sem 0 nð eskar, og Guð hefir sjálf-
ur sagt: »Ákalla inig í neyðinni og ég
mun frelsa pig, og pú skalt tilbiöja niig«
verði lians vilji. Eg fel litla drenginn
minn honum á vald og kvíði ekki pótt
öldurnar æði, ■— ég veit að vísu að pað
yrði óttalega sárt að sjá lionum á bak,
við mundum sakna hans — luigljúfur
er hann og hjartkær, — cn heldurðu
■ekki að sjálfur Drottinn, skaparinn okk-
ar, faöirinn okkar almáttugi og algódi,
viti bezt livað hentar? Yið skulum pví
vera gjöö, brosa í gegnum tárin, við
trúum á Guð og við trúum á Guðs sou,
sem er upprisan og lííið, og í hendi
Droltins er dauðinn og líflð. Ég hefi
lial't nógan tíma til pess að íhuga petta
hjá rúminu hans Ola iuíns og við höfum
talað saman um bæði pað og aunað«.
»/E, heldurð — pú — aö hann fái
ekki að lifa svolítið lengur?« hvíslaði
Jói.
»Guö ræður pví«, svaraði frú Ellert,
»Er pað ekki yndislegt, að hann skuli
ráða, pegar okkur ]>rýtur öll ráð?«
»Ég veit pað ekki«, sagði Jói lágt.
»Mér finnst bara svo undarlegt ef — ef
hann Öli deyr«.
»Við eigum öll að devja, einhvernfíma,
Jói minn«, sagði frúin, »og heldurðu
ekki að pað sé betra fyrir Öla að fara
heim á undan mér og pabba sínum.
heldur en cf að viö yrðurn kölluð burtu
l'rá honumV lJar að auki eru svo niargar
liættur í heiminum, sorgir og syridir,
sem tæplega verður komist fram hjá til
fulls, ef hér er dvalið, en við trúum pví,
að í híbýluni Guðs, mcð hinum mörgu
vistarverum, ]>ar sé örugg höfn, skjól-
góður griðastaður, ]>ar sem sálum okkar
sé borgið um eilífð. Og par heilsum við
aftur vinunum okkar«. — Orðin hljómuöu
fyrir eyrum Jóa, alla leiö heim, og pau
veittu honum hugarhægð og birtu hon-
um dýrðlegar vonir. »Og par heilsum