Ljósberinn - 15.01.1938, Síða 6

LJÓSBERINN
ir, að konungur var ekki úti á skipi
sínu eða í káetunni, og vakti það
undrun mikla.
Þetta gerðist margar nætur í röð,
og þó sá enginn maður hann fara frá
borði. Þetta var um sumar og dögg
var á grasi; var þá reynt að rekja spor
hans á döggvotu grasinu, en ekki gátu
þeir lieldur fundið nokkur deili til
þeirra.
Engin mannabyggð var þar nærri
sem konungsskipið lá, en í grenndinni
var þéttur skógur. Þetta vakti undrun
allra. Tveir af mönnum þeim, sem
konungi voru handgengnastir: Guð-
brandur úr Dölum og Þorkell Dyrð-
ill einsettu sér því, að lialda sérstak-
an vörð. Og er Þorkell sat við land-
göngubrúna um aftureldingu, kom
konungur þar að lionum óvörum, tók
undir hendur honum og lét sem hann
ætlaði að varpa honum í sjóinn og
mælti: »Þetta skaltu liafa fyrir for-
vitni þína!« En konungur setti hann
aftur upp á landgöngubrúna og fóru
þeir síðan hóglátlega upp á skipið.
En sakir hinnar miklu vináttu inilli
þeirra konungs og ÞorkeJs, og svo
þess, að hann var svo oft að hiðja
konung að segja sér, hvert hann færi
einn síns liðs um nætur, gekk kon-
ungur að Þorkeli eina nótt og vakti
liann varlega og gaf honum merki
um, að hann skyldi koma með sér.
Þeir gengu hljóðlega í land og út í
skóginn. Þegar þeir liöfðu gengið
spölkorn, komu þeir að stóru tré. Þá
mælti konungur: »Bíddu nú hér und-
ir þessu tré og mundu eftir því að
fara ekki lengra. Ég geng héðan út
á lítið, opið svæði, sem við sjáum
þarna fram undan okkur, og kem svo
aftur eftir ekki alllangan tíma«. Þeg-
ar konungur var kominn út á opna
svæðið, sá Þorkell, að hann hað til
6
Guðs og lyfti höndum til himins. Þá
fékk Þorkell að sjá svo dýrðlega sjón,
að honum gekk liún til hjarta — þeirri
sýn gleymdi hann aldrei síðan til æfi-
loka. Þegar konungur hað, varð liann
umlyktur af fögru, fölu ljósi, og í ljós-
inu sá hann tvo menn, lijúpaða þunn-
um, lausum kyrtlum; vorn þeir á ferli
kringum konunginn og lögðu liendur
á höfuð lionum. Jafnframt heyrði hann
fágætan, sætan söng. Þorkell varð mjög
gagntekinn al þessu og þótti sem
himnesk fegurð væri yfir þessu öllu.
Hann þakkaði Guði fyrir, að hann
liefði unnt honum þess, að fá að sjá
og lieyra svona dýrðlegt og fagurt.
Þegar þetta hafði borið fyrir hann
um stund, livarf ljósið, og er konung-
ur kom aftur til Þorkels, lagði hann
ríkt á við hann, að segja engum frá
þessu. Gengu þeir nú til skipa, en
konungur var hljóður mjög á leiðinni
og kyrrlátur. Engurn sagði Þorkell frá
þessari furðusjón, fyr en hann sagði
Haraldi konungi harðráða hana á gam-
als aldri.
Haraldur konungur þekkti Þorkel
að sannsögli, og vissi jafnframt, að
hann hafði verið vinur Olafs konungs
Tryggvasonar. (Þýtt).
Ég elska þig, Jesús.
Ég elska pig, Jesús, sem öll hefir bœtt
mín afbrot og réttlœti [nnu mig klætt;
ég elska pig, Jesús, er sérhverja synd
af sál minni hreinsar í dreyra píns lind.
B. J.