Ljósberinn - 15.01.1938, Qupperneq 10

LJÓSBEKINN
En fyrst á liann að taka fötu, fulla af
úrgangi, og hella úr henni í sjóinn. I
flýti stingur hann seðlinum í hrjóst-
vasa sinn, tekur fötuna og hjólar af
stað, glaður og kátur að vanda.
Þegar hann kemur í hankann og
grípur niður í vasann eftir seðlinuni,
er hann horfinn. Georg stendur sem
steini lostinn af skelfingu án þess þó
að gera sér grein í'yrir því, hve mik-
ið er í húfi — þúsund króna seðill-
inn týndur! Hann verður ýinist kald-
ur eða kófsveittur og yfirkominn
af skelfingu.
Hann þýtur út á götuna, hendir sér
upp á hjólliestinn og heim á svipstundu.
í eldhúsinu liittir hann móður sína,
sem er að húa til miðdagsmatinn.
Harmi lostinn skýrir hann frá liinum
sorglega atburði með fáum orðum, og
grætur beisklega.
En móðirin tekur þessu með furðan-
legri ró. Þótt óskiljanlegt sé og þung-
hært, fær hún undir eins hugboð um,
að þetta sé ráðstöfun Guðs. Og for-
málalaust krýpur hún niður á gólfið
og sendir brennheitt bænarandvarp til
hans, sem hefir boðið oss að varpa
öllum vorum áhyggjum upp til sín.
Georg liggur við hlið móður sinnar
og heldur fast í handlegg hennar. Beð-
ið getur hann ekki, því að allt er í
svo mikiu uppnámi liið innra hjá hon-
um. »Kæri Jesús! Kæri Jesús!» ann-
að getur hann ekki sagt.
En svo finnst lionum allt í einu eins
og hann sjái bryggjubrúnina, þar sem
hann tæmdi fötuna, og að þar niðri
á bjálkanum, rétt við vatnsflötinn, Jiggi
seðillinn.
Að vörnju spori er hann risinn á
fætur og hjólar eins og óður maður
niður á bryggju. IJann heygir sig út
yfir brúnina og viti menn — þar
liggur seðillinn. Vindurinn, sem stend-
10
ur beint að bryggjunni, heldur honum
upp að bjálkanum.
Undarleg kyrrð færist nú yfir Georg.
Hann sér hér svo áþreifanlega um-
hyggju Guðs og kærleika, og sál hins
unga manns lyllist þakklæti og loí-
gerð. Bænir móðurinnar eru heyrðar!
Hann sér glötunarástand sitt í ljósi
krossins; en hann sér líka Guðs-lamh-
ið, sem ber synd heimsins.
Hann fellur á kné þarna á bryggj-
unni, og þar gerist hin andlega ger-
breyting, sigurförin yfir írá dauðan-
um til lífsins. A. Jóli.
Pá komu jólin.
»Þegar jóliu standa allt árið.
]>á er gullöldin komin.«
Þegar ekkert rnœddi mein,
tnild í heidi sólin skein,
pegar vid um græna grund
gengum beint á Drottins fund —
pá k o m u j ó l i n.
Pegar vid í dimtnum dal
Drottins prádum gledisal
hrópudum i himininn,
herrann sendi engil sinn —-
pá k o m u jólin.
Gangir pú á gódri slund
gladur í lund á Drottins fund —
hneigir pú í hverri praut
höfud preytt í Drottins skaut —
p á ko m (i jól i n.
B. J.