Ljósberinn - 15.01.1938, Side 11

L ,T ÓS15ERINN
Sólaruppkoma.
Eftir A. Kvellestad.
»Nei, nú finnst niér að þú ættir
ekki að þegja lengur, Kósmandur.
Það verður einhverntíma að láta til
skarar skríða — sem menn segja. Sé
nokkur dugur í þér, læturðu ekki,
slík lítilmenni níðast á þér lengur.
Reyndar erum við aðkomandi og ókunn
hér; en jörðina hefir þú þó keypt og
horgað. Og engan höfum við styggt,
hvorki þú né ég«.
»Vertu hæg, Guðríður. Þetta lagast
allt saman, sannaðu til. Það er
hetra að þola óréttinn, en að gera
hann.«
Rósmundur gekk rólegur út í eldi-
viðarskýlið. Það var hezti þurkur á
sprekið. Og fengi hann það þurrt fyr-
ir Jónsmessu, yrði það helmingi hita-
meira að vetrinum.
Allt í einu stóð hann kyrr og glápti.
Báðir brúnu Iiestarnir nágrannans voru
komnir inn í hafrareitinn. Og þó var
haun nýbúinn að gera svo vel við
girðinguna. Hvernig gat staðið á þessu?
Þeir átu og tróðu allt niður. Skrauf-
þur moldin 'þyrlaðist npp í einn mökk.
Það lá við að iiitna í Rósmundi.
Svo mannlega var hann gerður. En
svo lét hann sem ekkert væri, beygði
sig hara ofan að fjalhögginu og beitti
nýbrýndri öxinni ofurlítið fastara en
áður.
Hugsanirnar lijuggu líka eða stungu
eins og nálar. Hann varð að kannast
við það, að spádómurinn átti við rök
að styðjast. Þegar hann flutti liingað
að Armótum fyrir 6 vikum, kom einn
hóndinn úr sveitinni, lieilsaði honum
og sagði:
»Hvað lengi.hefir þú liugsað þér að
haldast hér við? Þessi »fíni« nágranni
þinn hefir haft lag á að flæma í burtu
fjóra eigendur Ármóta, og hefir eng-
inn þeirra þraukað hér lengur en þrjá
mánuði.«
Rósmundur þurkaði af sér svita-
dropana. Hann þekkti vel hinn gamla
Adam, eftir að hafa átt í höggi við
hann í 30 ár. Það var víst bezt að
flýja. Þetta gæti aldrei farið vel. Skratt-
inn myndi skopast að honum. Og
hvað gagnaði það, þó að hann fengi
Ármót fyrir lítið verð, ef hann biði
tjón á sálu sinni?
Milli jarðanna tveggja rann á, sem
vanalega var ísi lögð á vetrum. Það
var því engin furða, þó að geitféð
rynni yfir um og inn í Ármótaland
og eyðilegði nýgróðursettu ávaxtatrén;
en leitt var það. Hitt var þó verra,
að fólkið hinumegin stóð bara og lét
sér þetta vel líka. Þá fann Rósmund-
ur til þess, hvernig gremjan settist
eins og kökkur fyrir brjóstið á honum.
Hálfum mánuði seinna kom vor-
leysingin. Og svo fór sólin að þýða
allan þela úr jörðinni.
Einu sinni þegar Guðríður var ný-
búin að sá gulrófunum, kom hún
þjótandi inn til hans, með augun
spert upp í hársrætur, og spurði hann,
hvort hann vildi ekki koma út og líta
niður í kálgarðinn — hún mætti hund-
ur heita, ef þar væru ekki ein 30
mjallhvít hænsni, spígsporandi og
krafsandi — hvort hann vildi vera
húshóndi og sætta sig við annað eins.
Um kveldið sá hann, að búið var
að leggja plankahrú yfir frá hænsna-
11