Ljósberinn - 15.01.1938, Blaðsíða 13

L J ó S II E Ii I N N
náði hestunum og l'ór með |iá yfir í
sína eigin haga.
Eftir jietta varð Rósmundur aldrei
fyrir áreitni af hálfu nágranna sinna.
Pað var ári seinna.
Skæður sjúkdómur geisaði uni sveit-
ina, fór bæ frá hæ og hlífði engum.
Mikkel stórbóndi, sem verið Jiafði
sveitarliöfðingi um margra ára skeið,
fékk veikina líka. Nú lá Iiann í lungna-
bólgu, og lítil von uin, að hann myndi
liafa |iað af. En |iað lióttust menn vita,
að enn væri liann sami liarðjaxlinn
og áður. Geirþrúði konu hans fannst
nóg um, er liann bað hana eitt kveld-
ið að koma með sparisjóðsbækurnar
sínar; liann ætlaði að athuga hvað
vextirnir væru miklir, sagði hann.
Daginn eftir þóttist hún sjá, að nú
myndi liann ekki eiga langt eftir.
*>Mikkel«, hvíslaði hún, »viltu að
ég sæki eittlivað af fólkinu mínu?*
»0-nei. bað er óþarfi. *
• Eigum við að senda eltir prestin-
um?«
»Nei«.
Morguninn eftir lá liann og starði
upp í loftið.
»Að hverju ertu að gá, Mikkel?«
»Sólinni. Það er svo dimmt hérna.
Ætlar sólin aldrei að koma upp? —
Það er svo skuggalegt — ég verð
— verð að fá að tala ofurlítið við —
við liann Rósmund. Það væri ekki úr
vegi að fá að sjá hann.«
Nokkrum mínútum seinna kom hann,
fölur, en glaðlegur að vanda. Það var
bros í augum hans, og söngur á. vör-
um. Hann tók liægt í h'urðarhandfang-
ið og gekk inn til sjúklingsins. Þar
sat hann allan daginn. Og svo leið
kveldið, að enginn sá hann koma
aftur.
Þung og dinim nóttin seig yí'ir dal-
inn. Menn mættust og spurðu hverjir
aðra um veikindin. Stórelvin söng
sorgaróð, þar sem hún fór fram hjá.
Skýin þutu um vetrarhimininn, og
snjórinn úti fyrir gekk í þungum öld-
um. En inni í herberginu á Stóru-
Ármótum sátu grannarnir tveir, og
fengust við hin miklu reikningsskil.
Hvað þeirra fór í milli, fékk eng-
inn að vita. Rósniundur var ekki að
flíka trúnaðarmálum. Geirþrúður heyrði
það eitt, að maðiu hennar var allt af
að baima sér:
»Myrkur, myrkur, allstaðar myrkur!*
Þegar morgunroðinn ljómaði á Ár-
mótafjalli, kom Rósmuiidur fram í
baðstofuna og vakti heimamenn.
»Nú er sólaruppkoma á Armótum -,
sagði liann, láguin rómi. *Nú er Mikk-
el orðinn sæll!*
Þegar þeir komu inn, var glaða sól-
skin mn allt herbergið. Mikkel lá með
opin augu og starði á þá.
»Nú skín hún mér skært, sólin lrá
Golgata«, hvíslaði hann.
Það voru síðustu orðin lians liér á
jörðu. É Jóh.
Til pín, Jesús!
Til þín, til þín mín heill, mitt hrós,
mín hjartans gleði’ og friðarrós,
mín eina hjálp, mitt líf og Ijós,
ó, Jesús kœr, ég kem.
Til Jhn, að blóðs þíns líknarlind,
sem lœknar, hreinsar mig af synd,
og opnað getnr augu blind,
ó, Jesús kcer, ég kem.
Til jnn, með öll mín jntngu tóir,
til l>ín, með öll mín hjartasár,
með allar vonir, allar þrár,
ó, Jesús kœr, ég kem. B. J.
13