Ljósberinn - 15.01.1938, Qupperneq 19

LJóSBEKINxN
Og þessu var í raun og sanuleika þann-
i«r varið. Hin göfugu og fögru áform hans
urðu að lietjudáð. Drengurinn varS æsku-
maður og æskumaðurinn varð þroskaður
maður, en nú lieldur Iíugó björgunardag
sinn hátíðlegan, eins og æðri fæðingardag.
(inð hefir þlessað liann, svo að hann er
orðinn ellistoð aldraðrar, göfugrar móð-
uf, og gleði og huggun fjölda góðra og
göfugra manna. Endir.
I móðurleit.
Saga ofurlítillar kvenhetju eftir Clarence Hmvks.
Theodór Árnason íslenzkaði.
Hálfri stundu síðar var litla stúlkan
orðin þurr á kroppinn og henni var þá
líka orðið vel hlýtt, og þegar kvöldmat-
urinn var tilbúinn, flutti Nathan hana
að borðinu. Hann hafði lagt sessu á stól-
inn og hækkaði hana þannig í sessi, að
höfuðið á henni náði rétt upp fyrir
borðplötuna, svo að hún gat aðeins eygt
kræsingarnar, sem á borðinu voru.
Nathan frændi bað borðbæn, og Silky
sat hljóð á meðan, alvai'leg á svip, með
lokuð augun og bærði varirnar ótt og
títt. Mikið hefðu þau orðið forviða,
frændi hennar og frænka, ef þau hefðu
heyrt, hvað hún var að tauta, en það
var eitthvað á þessa leið: „Góði Guð,
vertu góður við mig í vonda landinu,
þar sem allt af er log-bullandi heitt,
eins og hann séra With segir á sunnu-
dögum. Góði Guð, vertu nú svo vænn
að umsnúa henni Lúkretíu frænku
minni. Amen“.
Frænkan hlóð nú ferlegri hrúgu af
kartöflum á diskinn hennar — og auð-
vitað var það fremur gert ósjálfrátt
heldur en af hjartagæzku. Og svo bætti
hún við á diskinn steiktu eggi og tveim-
ur sneiðum af svínslæri.
Silky var svöng. En hún hafði næst-
um því gleymt því, þessa síðustu
klukkustund, vegna hinna æsandi at-
burða, en nú rankaði hún við sér um
það, að það var óratími síðan hún hafði
borðað síðast, og hún hafði ekið langa
leið með Timm. Hún lagði því til mat-
arins með allgóðri list, þegar hún var
búin að skif.ta kartöfluhrúgunni í tvo
jafna hluti með hnífnum. Eins fór hún
með eggið og svínakjötið, skifti hvoru-
tveggju í tvo jafna hluti. Síðan tók hún
gaffalinn sér í hönd og hvarf nú annar
hlutinn á svipstundu. Þó var Silky enn
ákaflega svöng, en hún snerti ekki þann
hluta matarins, sem eftir var á diskin-
um.
„Hvers vegna borðar þú ekki allan
matinn þinn?“ spurði frænka hennar
með þjósti. Hún var ein af þeim mann-
eskjum, sem álíta, að þær hafi ákaflega
mikið vit á því, hvernig á að ala upp
börn, —- einmitt af því, að þær hafa
aldrei átt börn sjálfar.
„Þökk fyrir — en ég ætla ekki að
borða meira“, svaraði barnið.
„Ertu þá ekki svöng?“ spurði frænk-
an. „Eða er maturinn okkar ef til vill
ekki nógu góður handa þér? Ég hefði
þó haldið, að hann þyldi samanburð við
matinn á barnahælinu“.
„Það er ekki það“, muldraði Silky.
„Nú, en hvað er það þá, — nú, nú,
svaraðu krakki!“
19