Ljósberinn - 01.09.1939, Blaðsíða 14

206
L JÓSBERINN
óvin sinn stundum í fjarlægð, gat hann,
varla stil.lt sig um að ráðast á hann. En
nú reið á því mest af öllu, þegar lausnar-
stundin var að renna upp, að eyðileggja
nú ekki allt með glannaskap.
Herra Nathanael Forster, sem hafði
fengið að vita, hver þessi tiltakanlega. hör-
undsijósi þræll var, lét heldur ekki í Ijósi
neina ósk um að kynnast honum nánar.
Hann virtist sneiða hjá Lénharði eins og
Lénharður forðaðist hann.
Þetta réðist því allt. miklu, betur en hinn
ungi vinur okkar hafði gert sér í hugar-
lund. Auk þess eignaðist hann einnig mik-
ið gleðiefni þessa daga. Sammy færði hon-
um aftur bréf frá Filippusi, jafn ástúðlegt
og hið fyrra. Vinurinn lét í Ijósi gleði sína
yfir því, að Norðurríkin, sem að þessu
höfðu ekki verið sigursæl á vígvellinum,
tóku nú að bera hærri hluta.
Með bréfinu fylgdi mjög vel búinn bögg-
ull. Og þegar Lénharður opnaði hann, glóði
gullið. Hundrað agnarlitlir gullpeningar,
hver einn gulldalur.
Það kvöld ríkti ánægjan í þrælakofum
Duncans;. Sammy fékk 25 af þessum >gull-
englum« í sinn hluta. 25 var útbýtt til hinna
þrælanna, og átti því Lénharður einungis
helminginn eftir. Hann áleit, að þessara
peninga myndu verða full nauðsyn við
hinn fyrirhugaða flótta, og af því að hann
vissi ekki nær úrslitaaugnablikið myndi
koma, og hversu bráðlega myndi þurfa til
að taka, sá ha,nn, að bezt væri að geyma
peni.ngana, svo að þeir væru allt; af hand-
bærir.
Vissast af öUu, var að bera þá á sér.
Með aðstoð Sammys gat hann búið sér
holt belti úr bómullardúk, peningakött,
sem hann bar um mittið á berum líkam-
anum.
Samkvæmt ákveðinni ósk Filippusar
brenndi hann undir eins bréfi, hans.
Á meðan forlögin brostu þannig við Lén-
harði og bann var í góðu skapi og glað-
ari en hann hafði nokkru sinni verið eftir
dauða, frænda síns, var hinn ungi herra
Benjamín Duncan engan veglnn ánægður
með lífið. Hann var fyrir löngu kominn
í ónáð hjá föður sínum, sem hafði þver-
tekið fyrir það að láta hann fá vaeapen-
inga. Nú átti hann einungis móður sína
í pokahorninu, enda hafði hann krækt.
margan hálfan og heilan dalinn út úr
henni. En nú hafði, hinn hjartakaldi faðir
hans einnig lokað þessari líknarlind. Og
nú þurfti hinn góði Benjamín verulega á
peningum að halda. Hann var ákafur sæt-
indabelgur og fór oft í sætabrauðsbúöina
og þar komst hann í félagsskap við aðra
»syni feðra sinnax<, sem voru líkt skapi
farnir og hann sjálfur. Og þrátt fyrir æsku
sína, var hann mjög sólginn í fjárhættu-
spil. Hann var meðlimur í spilaklúbb
drengja, og þangað ultu á veltiárum hans
margir silfurdalir hans.
En nú var öllu þessu lokið. Hann hafði
orðið að fá lán í sætabrauðsbúðinni, og auk
þess stóð hann í drengskaparskuld. Það var
spilaskuld. Síðasta von hans var hinn vell-
auðugi og býlífi Nathanael Forster, en því
miður hafði þessi herra verið leiðinlega
sljór á hljóðpíputóna Benjarníns. Það var
engu tauti við herra Forster komið í þeijn
efnum.
Það var þess vegna ekki neitt undarlegt,
að á sama tíma, sem andlit Lénharðar varð
glaðlegra og bjartara, varð ásjóna Benja-
míns skuggalegri og áhyggjufyllri. Ha.nn
var að brjóta heilann um þessa miklu ráð-
gátu, hvaðan hann ætti að fá peninga, áð-
ur en sætabrapðskaupmaðurinn kæmi með
reikninginn til þess að sýna, herra Duncan.
Nokkrum dÖgum eftir að Lénharður
hafði fengið bréfið frá Filippusi var mikil
veizla hjá friðdómara, og gestir bæði, úr
borginni og utan úr sveitinni. Það var
óhemjan öll að gera í eldhúsinu, og Lén-
harður hafði orðið að þræla í að bera vatn
og vinna erfið s,törf, se,m húsmóðir hans
hafði svo gaman af að láta hann basla vi;ð
að gera.
Um, kvöldið, þegar á var komin kyrrð
og næði, gekk hann ofurlítið fram og aft-