Ljósberinn - 01.09.1939, Blaðsíða 18

210
LJÓSBERINN
honum brátt sjónum, en hann gat séð
bjarmann frá götuljósum borgarinnar, og
eftir nokkurra stunda erfitt ferðalag,
komst hann inn á akbraut og gat gengið
þar harðara,. Hann nam þó staðar andar-
tak, til þess ad líta í kring um sig, áður en
hann vogaði sér inn á það svæði, er lá í
ljósbjarmanum frá hinum daufu Ijósker-
um, en allt var hljóðláttog mannlaust. Hann
þurfti aðeins einu sþini að skjótast í húsa-
sund, til þess, að fela sig, þegar hann heyrði
varðmann nokkurn nálgast.
Loks var hann kominn að húsi herra
Strettons, en þar mætti honum nýr og ó-
væntur farartálmi. Til þess að vekja heim-
ilisfólkið varð hann að r.ota dyrahamarinn,
sem samkvæmt enskum sið er við allar
húsdyr. Þetta var alltof hættulegt. En hús-
ið var aðgreint frá götunni með luralegri,
rimlagirðingu. Verið gat, að hann gæti
klifrað yfir hana. Samt, gætti hann vel að
öllu í allar áttir og hlustaði. En brautin vai
áreiðanlega mannlaus, sérstaklega. nú, eft-
ir að farið var að stórrigna. Hann verkjaði
í alla limi eftir nokkur ómjúk högg, sem
hann hafði fengið, þegar hann var sJiti,nn
frá herra Forster, og það var heldur eng-
inn hægðarleikur að klifrast yfir giróing-
una.
En þetta tókst þó að lokum og hann stóð
inni í húsagarðinum, og þar var til allrar
hamingju, enginn hundur.
Hann var vel kunnugur þarna og komst
inn í smíðahús eitt. Með því að þreifa fyrir
sér, komst hann fram hjá hefilbekk og
skíðahlaða að stiga, sem lá upp á heyloft,
Svo lagðist hann niður í heyið, en ekki tu
þess, að sofna, um það gat alls ekki verið
að ræða, það fann hann.
Jafnskjótt og hann lokaði augunum,
svifu honum fyrir sjónum langar raðir af
myndum, eins og í töfraskuggsjá. Hann sá
andlit frú Duncans, friðdómarans, Natana-
els Forsters og fjölda annara, hvert á eft-
ir öðru, og öll litu þau háðslega og reiðu-
lega á hann. Svo opnaði hann augun, starði
út í kolsvart næturmyrkrið og reyndi að
dreifa, hugsunum sínum með því að hugsa
um framtíðina.
Hvernig átti hann að gefa þeim Stretton
og. Hinrik nærveru sína til kynna, án þess
að einhver sæi hann? Hér gat hann aldrei
farið nægijega varlega, því þetta hús var
einmitt einn af þeim stöðum, þar sem fyrst
yrði leitað að honum, og herra. Duncan
myndi vafalaust beita valdi, til þes,s aö ná
aftur í skrifara sinn.
Allt, í einu datt honum eitthvað nýtt. í
hug, sem olli því, að honum fa,n,nst að sér
rynni kalt vatn milli, skinns og hörunds,
þrátt fyrir hitann á heyloftinu. Honum datt
það í hug, að hundar voru notaðir til þess
að elta sfrokuþræla. Þeir myndu vafalaust
taka Va,rp með sér, hann var blóðhundur,
sérstaklega taminn til þrælaveiða. Hann
myndi vafajaust snuðra hann uppi.
En þá sá hann í huganum hinn riðvaxna
Sammy, Sammy var alltaf í fylgd með
hundinum, og Múlattinn hafði eitt sinn,
með breiðu brosi, sýnt Lénharði ofurlitia
flösku, með mjörgulum vökva, er seyddur
var af blómum trés nokkurs í hitabeltinu.
Ef smurt var nokkrum dropum af vökva
þessum með lófanum á trýni hundsins, var
það nægilegt. til þess, að eyðileggja þef-
skilningarvit hundsins heilan dag, og auk
þess fékk hundurinn magnað kvef þann
daginn.
Myndin af Sammy var það síðasta, sem
unglingurinn sá, áður en þreyta, hungur og
angandi ilmurinn af heyinu svæfði, hann.
En hvíld hans var óvær og fuil. af draum-
um. Draumarnir töfruðu fram sýnir frá
liðnum árum, bæði frá Eikarlundi og þræl-
dómsyist hans, og loks virtist honum hann
vera ofsóttur og eltur af blóðhundum og
þrælaveiðurum. Hann hrökk upp. Þetta var
enginn draumur. Það heyrðist, hundgá ni,ðri
í garðinum. I gegnum Joftsg'lugga, sem
stóð í hálfa gátt, flóði tindrandi dagsljósió
inn á heyloftið. Svala, sem átti hreiður
uppi undir þaki, flaug kvakandi yfir höfuð
honum út um gluggann, út í sumarmorgun-
inn. Frh.