Ljósberinn - 28.01.1933, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
5
Fyrir allmörg'um árumi var ekki önn-
ur bygð í Syðstuvík,, en fáeinir kotbæir
umhverfis »Víkina«, sem þá var ábúð-
arjörð sjálfseignarbónda, er Jón hét
Jónssom En þegar hann lét af búskap,
skiftu synir hans jörðinni á milli sín,
og seldu hvor sinn hlut. Litlu síðar fékk
Víkin kaupstaðarréttindi-, og tók smám
saman þeim stakkaskiftum, að ef Jón
heitinn Jónsson hefði litið upp úr gröf
sinni, þá hefði hann tæplega þekt jörð-
ina sína aftur, því að þar sem- kýrnar
hans höfðu legið með sætu jórtri í græn-
um högum, voru nú stígar og húskofar,
og túninu hans var breytt í stakkstæði.
Búskaparaðferðin hans var horfin úr
sögunni. Nýir timar fóru í .hönd í
Syðstuvík.
Húsunum fjölgaði. Fólkinui fjölgaði.
Það var komið kaupstaðarsnið á Systu-
vík. Og svo kom sýslumaðurinn. IJann
keypti strax stóra lóð og bygði sér fall-
egt hús.
Hann lét rækta væna túnspildu i
kringumi húsið, og gróðursetti blóma-
garð, sem vakti athygli Víkurbúa.
Sýslumaðurinn keypti einnig- gamla hús-
ið. Það stóð á lóðinni og fylgdi með í
kaupununu
»Það er gott íi eldinn« sagði sýslumað-
urinn. »Við rífum það sem allra fyrst.«
En gömlu hjónunum, sem höfðu átt
heima í gamla húsinu mest allan búskap
sinn, leizt ekki á blikuna og fóru bón-
arveg að sýslumanninum, umi að rífa
ekki húsið á, meðan þau þyrftu á jarð-
nesku húsnæði að halda.
Gamla húsið var að vísu til mjög mik-
illar óprýði á lóð sýslumannsins, og
skygði talsvert á útsýnið frá hvíta hús-
inu, en þegar Oddný gamla kom haltr-
andi heimi til sýslumannsins, og bar
upp erindið fyrir sjálfa sig og mann-
mn sinn, hann Jóaklm' gamla, sem lá
1 kör, blindur og heyrnarsl jór, þá gat
sýslumaðurinn ekki fengið af sér að
neita bón hennar. Og við sjálft lá, að
sýslumaðurinn klökknaði undan bless-
unaróskunum og fyrirbænunum, sem
gamla konan úthelti yfir hann, áður en
hún kvaddi hann, með því að kyssa hvað
eftir annað á hendina á. honum.
Sýslumaðurinn var óvenjulega léttur
á brúnina, þegar hann horfði á eftir
Oddnýju gömlu, er hún staulaðist aftur
heim, til sín. Ef að sýslumaðurinn hefði
fylgt henni eftir eða getað skygnst inn
í litla herbergið, þar sem Jóakím gamli
kúrði í rúmfletinu sínu, og beið þess,
milli vonar og ótta, að konan hans kæmi
með svar við heitustu óskinni hans, þá
hefði sýslumaðurinn séð þá sjón, sem
hann seint eða aldrei hefði gleymt. Þá
hefði hann einnig séð, að í gamla hús-
inu voru verðmæti,, sem ekki fást fyrir
gull. Því að í gamla húsinu ríkti ást,
eindrægni og það trúartraust, sem veit-
ir hjörtum mannanna sannan frið.
Oddný laut ofan að manni sínum og
hrópaði í eyra hans:
»Þá er ég nú komin aftur, elskan mín.
Hann er blessaður maður, þessi sýslu-
maður. Hann hreyfir ekkert við okk-
ur í bráðina. Við megum vera hér kyr.
Guði sé lof!«
Jóakím fálmiaði eftir hönd konu sinn-
ar og mælti með titrandi röddu:
»Æ, góður Guð veri lofaður! Það
hlaut að vera! Ég bað Drottinn minn
uim, þetta. og hann hefir hlustað á kvak-
ið mitt í meira en 80 ár, og- daufheyrist
ekki við þvír þegar ég er orðinn aum-
ingi! Oddný mín, við skulum þakka
þessa góðu gjöf.«
»Taktu um höndina á mér svona
— reistu mig ögn við — og svo skulum
við þakka Drotni og biðja saman!«
II.
Rúna litla.
Sýslumaðurinn stóð við giuggann,
þegar lítil, ljóshærð stúlka gægðist bros-
leit inn fyrir hurðina.