Ljósberinn - 28.01.1933, Blaðsíða 7

L JÖSBERINN
veit nema úr rakni, áður langt um líð-
ur«,
Svo var það einn dag, að hann kom
að höll. Hún var bacði háreist og fögur.
Enginn vörður var við hliðið. Hann fór
því inn í höllina. Hún virtist vera mann-
laus, því að þar sáust engir þjónar.
Haraldur gekk í gegnum mörg her-
bergi, er öll voru prýdd hinum feg-
urstu húsg'ögnum og íburðarmiklu
skrauti. Furðaði hann mjög á allri þess-
ari auðlegð, er hann sá. Loks kom hann
í eitt herbergi. Pað var stærst og
skrautlegast. Þar sat hvítur köttur í
gullnui hásæti.
»Velkominn í höll mína«, sagði kisa.
»Vilt þú gang'a í þjónustu mína?«
Haraldur varð mjög undrandi, er
hann heyrði að köttíirinn kunni manna-
mál.
»Ég' vil garga í þjónustu þína, ef ég
get leyst þau verk af hendi, er ég á
að vinna«, sagði Haraldur vingjarnlega.
»Þú átt að elda mér mat, fægja gull
og’ silfurdiska mána, vel og vandlega og
þrífa til í herbergjum mínum«, sagði
kisa.
' »Eg kann ekki að elda þér mat« sagði
Haraldur, »en ég get ef til vill lært það.
Eg skal gera það sem í manu valdi stend-
ur, til þess að þu getir sætt þig, við þjón-
ustu mína«.
»Eg skal kenna þér að elda mér mat«,
sagði kisa. »Eg ét reyndar ekki rottur
mýs, eins og aðrir kettir, heldur
steýkt kjöt og fisk«.
Haraldur réði sig hjá kisu. Hann sá
brátt, að verk þau, er hann átti að
vmna, voru ekki eins erfið og hann hélt
í fyrstu. Kisa sýndí honum, hvernig'
hann ætti að elda matinn og halda öllu
i röð og reglu í .höllinni.
Allir hlutir í eldhúsinu voru úr gulli,
silfri, postulíni og kristöllum. Haraldur
fmgði alla þessa hluti á hverjum degi.
Kisa hrósaði honum mjög, fyrir það, hve
n
vel honum fórst það. Kvaðst hún aldrei
fyr hafa haft svo duglegan matsvein og
samvizkusaman.
Ókunnur maður kom einn dag í eld-
húsið. Hann var klæddur marglitum og
mjög fáránlegum klæðnaði. Hann sag'ði
við Harald:
»Hefir þú aldrei gert þér grein fyrir
því, hve mikinn auð þú hefir hér handa
á milli?«
»Jú«, svaraði Haraldur. »Ég gæti hans
líka. vel, svo að ekkert sé borið burt af
honum, úr höllinni né nokkuru spilt«.
»Heimsku.r ert þú« sagði ókunni mað-
urinn hæðnislega. »Þú þarft ekki annað
en taka lítið eitt, af öllu þessu gulli
og silfri og læðast burt með það, ein-
hverja nóttina, þá verður þú auðugur
maður og mikilsmetinn«/
»Ég vil heldur vera snauður maður
og heiðarlegu.r«, sagði Haraldur. Hon-
um leizt illa á þennan ókunna mann, er
vildi freista hans. Hann sagði kisu al-
drei frá komu hans.
Haraldur sat hjá kisu, er hann hafði
lokið störfum sínum. Hún var mjög al-
úðleg við hann. Sagði hún honum sögur
og fræddi hann um marga hluti. Þau
sátu oft að tafli. Voru það mestu á-
nægjustundir Haralds. Honum var farið
að þykja mjög vænt um kisu. Hann
mátti ekki til þess hugsa að fara frá
henni.
Þó gat hann ekki strítt á móti sterkri
heimþrá, er var vöknuð hjá honum.
Hann reyndi í fyrstu að bæla hana nið-
ur, en það reyndist árangurslaust.
Hann sagði einn dag við kisu, e.r hann
hafði verið sjö ár í höllinni.
„Kæra kisa mín. Mig langar nú orðið
svo mikið til að sjá foreldra mína og
systkini. Eg hefi reynt að bægja þeirri
löngun burt„ en það hefir orðið árang-
urslaust. Eg bið þig því, að þú lofir mér
að fara heim til þeirra. Eg skal koma
aftur til þín, eftir nokla-a daga«