Ljósberinn - 11.02.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
19

Sacja efiii’
GuuSrunu Cáifusdoiiuv;
___ **4ui
— „ JLjósberann'í
»Hvað heldur þú að faðir þinn seg’ði
ura þetta?« spurði frænka hennar og
horfði á hana hvössum augum.
Rúna litla leit ekki undan augnaráði
frænku sinnar.
»Eg sa,gði pabba það sjálf,« sagði
hún lágt. »Og hann sagði ekki neitt.«
»Það veit ég,« sagði frænka hennar
og hló við. »Auðvitað er það eftir hon-
um! En ég segi, að slíkt og þvílíkt ei,gi
okki að koma fyrir, Rúna litla! Að þú,
sýslumannsbarnið, sem hefir allsnægt-
ir í heimahúsum, sért að borða brauð
fátæklinganna hérna í kaupstaðnum!
Þar að auki læt ég ósagt, hvað holt
það er fyrir þig. Það er ekki sagt, að
það sé alstaðar farið svo þrifalega með
uiatinn hjá þessu fólki.«
Rúna litla fór að kjökra. Hinn strangi
ftiálrómúr frænku hennar skaut henm
skelk í bringu.
»En — kaffið var — gott — og
fólkið — bauð — mér það — og --
°g ég keypti — brauðið sjálf..«
»Dæmalaus einfeldingur ertu altaf,
Rúna mín,« sagði frænka hennar og
hristi höfuðið. »Ég vil að þér skiljist
það, barn, að þú átt ekki að vera aö
troða þér inn í kofana hérna í kring.
Rú lærir þar kannske siði, sem eru okk-
Ur hér öldungis ósamboðnir.«
Rúna litla var hætt að kjökra. Hún
þerraði sér um augun með handarbak-
mu. Það var auðséð að henni var tals-
yert niðri fyrir, er hún sagði, hægt og
skýrt: »Ég læri alls ekkert ljótt á Hóli.
Hún mamma á Hóli er góð við alla, og
hún kennir börnunum sínum bara það
sem er fallegt.«
»Mamma á Hóli?« endurtók frænka
hennar spyrjandi.
»Já, ég kalla hana það. Hún segir,
að ég eigi að kalla sig það!« svaraði
Rúna litla einlægnislega.
»Kallarðu hana þá mömmu þína eða
hvað?« spurði frænka og röddin varð
aftur hörð og köld.
»Eins og hún Lotta,« svaraði Rúna
litla. »Lotta segir, að ég megi eiga hana
með sér.«
»Skárra er það nú dálætiðk sagði
frænka .hennar. »Ég held það færi fult
eins vel á, að þú kallaðir mig inömmu
þína, heldur en þessa ókunnugu ke —
manneskju, sem er þér alveg óviðkom-
andi að öllu leyti.«
»Hún er svo góð við mig,« svaraði
Rúna litla með á,herzlu. »Ég vildi óska,
að hún væri mamma mín,« bætti hún
við í lægri róm.
»Vildirðu það?« spurði frænka henn-
ar háðslega. »Vildirðu kannske skifta
á heimili þínu og Hólskotinu? Og pabbi
þinn! Ilvað heldur þú að honum yrði
við, ef hún Rúna litla yrði alt í einu
að einum Hólskrakkanum? Önei, Rúna,
þú þarft ekki að óska eftir öðru en
því sem er. Þú átt gott hqimili og góð-
an föður, sem gerir alt, sem þú biður
hann um. Finst þér það eiginlega ekki