Ljósberinn - 04.03.1933, Blaðsíða 4

44
LJÖSBERINN
það — af því að við vitum það ekki
sjálf,« svaraði Ocldný í döprum róm.
»Ekki það!« sagði frænka, nærri því
hranalega. »Eigið þið ekki fleiri börn?«
spurði hún ennfremur.
»Hún var sú eina, sem upp komst.
Hin þrjú dóu öll á barnsaldri. Pví
sárar var það fyrir okkur, að tapa
henni - - svona,« sagði Oddný og stundi
þungan.
Jóakím lagði hlustir að orðum konu
sinnar, án þess að heyra hvað hún
sagði.
»Eg er að segja henni frá henni
Diddu 1 itlu,« kallaði hún í eyrað á hon-
um.
»Ojæa!« sagði gamli maðurinn með
hægð. »Við skulum ekki vera að ryfja
það uþp Oddný mín! Blessað barnið!
Ég vona að himnafaðirinn hafi í náð
sinni litið til hennar, hvort sem hún
er lífs eða liðin.«
»I3að seinasta sem við fréttum af
henni var það, að hún hefði farið til
Vesturheims,« sagði Oddný.
»Það eru mörg ár síðan. Við erum
eiginlega orðin úrkula vonar — hún er
sjálfsagt dáin, annars hefði hún skrif-
að, eins og hún gerði altaf fyrst fram-
an af, blessað barnið. Líst yður ekki
vel á myndina af henni?« Og Oddný
horfði sp.yrjandi á gestinn sinn, sem
kinkaði kolli til hennar þegjandi.
»Og hérna á ég fleiri myndir af
henni, sem hún sendi okkur þegar hún
var á prestsetrinu í Danmörku. Hún
réðis't þangað í vist, þar leið henni svo
undur vel. Ég vildi óska að hún hefði
verið þar kyr. Húsmóðirin var ánægð
með hana, - hún lét taka rnyndir
af henni með sér og börnunum. Pað
hefir mörgum þótt þetta fallegar mynd-
ir,« sagði Oddný hróðug um leið og hún
rétti frænku nokkrar augnabliksmynd-
ir. —
Frú Steinvör tók þær í hönd sér og
leit á þær fljótt og kæruleysislega, svo
fékk hún gömlu konunni þ:er aftur og
sagði:
»0j á, það getur verið nógu gaman að
svona myndum.D
»Gaman!« endurtók Oddný. »Það má
nú segja! Nokkrum sinnuin hefi ég haft
ánægju af að skoða myndirnar þær
arna. Þær eru nú líka það helzta, sem
ég á til minningar um blessaða telp-
una mina, og svo hárlokkarnir hennar,
sem ég ber einlægt á brjóstinu, alla
tíð síðan hún fór frá mér. — Lítið þér
á, svona var hún bjarthærð, blessunin.«
Oddný tók ofurlítinn léreftspoka úr
barmi sínum; í honum var Ijós hár-
lokkur, sem hún sýndi frænku.
»Ég kyssi hann á hverju kvöldi,«
sagði hún og horfði á lokkinn, með tár-
in í augunum.
Svo varð þögn.
Litla veggklukkan hélt áfram að tifa
og telja fram mínúturnar, og kisa hélt
áfram að mala, hálfsofandi í kjöltunni
á Oddýju. Að öðru leyti var eins og
æðasláttur lífsins hefði stöðvast í nokk-
ur augnablik.
Loksins rauf frænka þögnina, með
því að ræskja sig.
»Það er annars einkennilegt,« sagði
hún svo, »að þið skuluð alls ekkert hafa
frétt af stúlkunni svona lengi; eins og
samgöngurnar á milli Islands og anr.-
ara landa eru nú orðnar góðar. Mér er
það óskiljanlegt.«
»Þaö er nú svona samt,« sagði Odd-
ný og stundi þungan. »Bréfin okkar ti!
hennar voru endursend, hvað eftir ann-
að, svo við hættum alveg að skrifa. Þao
hefir kostað okkur marga þrautastund,
hvernig fór með Diddu litlu.«
»Ég skil það — ég skil það!« svar-
aði frænka og bar ört á. »En hafið þið
nú gert alt hugsanlegt, til þess að hafa
upp á henni?«
»Það kom alt fyrir ekki,« svaraði