Ljósberinn - 01.04.1933, Blaðsíða 4

76
L JÖSBERINN
fyrir innan. Það var sami umsnúning-
urinn hvert sem litið var, og hún sat
sem fastast á eldhússtólnum.
I einhverju fáti fór Lotta þá að ýta
óhreinu diskunum og bollunum fram og
aftur um eldhúsborðið, og reyndi til aó
fela óþvegnu barnsfötin undir eldhús-
borðinu á meðan hún gægðist út um
gluggann, og vænti þess með skelfingu,
að Rúna og Pési kæmu á hverri stundu
úr heimsókninni í Hólskoti.
En nú fór barnið að gráta aftur.
Frænka ókyrðist þá í sæti sínu, því
fátt féll henni ver að heyra en barns-
grát, og þegar Lotta hélt áfram að
horfa út um gluggann í stað þess að
sinna barninu, sagði hún í höstum róm:
»Ætlarðu að láta krakkann sprengja
sig, eða hvað?«
Og nú kom Lottu það til hugar, sem
hún taldi snjallræði.
Það vantaði mjólk i barnspelann! Og
þótt Lotta vissi af fullri mjólkurkönnu
inni í skáp, gat hún látið svo sem eng-
in mjólk væri til í húsinu. Var hægt að
kalla það skreytni? - - Einhvernveginn
varð hún að bjarga sjálfri sér og þeim
Rúnu og Pésa út úr vandræðunum.
»Geturðu ekki látið krakkann hætta
þessum hljóðum?« spurði frænka og
barði fætinum í gólfið. »Ég þoli ekki
þessi óhljóð!« Spurningin kom sér vel
fyrir Lottu, hún flýtti sér til litlu syst-
ur sinnar.
»Það vantar mjólk í pelann hennar,«
sagði hún, og tók tómt pelaglas upp úr
vöggunni. »Ég verð að skreppa eftir
mjólk. Ég verð enga stund!« Og áður en
frænka hafði nokkurt ráðrúm til þess
að segja nokkurt orð, var Lotta rokin
á dyr.
En barnið hélt áfram að gráta.
Frænka hélt höndum fyrir bæði eyrun.
Hún jooldi ekki að hlusta á þetta ámát-
lega vein. Það skar hana í eyrun, það
læsti sig um taugar hennar, og vakti
gremju hennar, sem áreiðanlega hefð;
bitnað á Lottu, ef hún hefði náð til
hennar.
»Stelpufíflið, að stökkva í burtu frá
litla anganum!« tautaði hún, og stóð upp
úr sæti sínu til þess að ganga inn fyrir
til barnsins. Hún litaðist um í herberg-
inu, með ströngum aðfinslusvip. Rúm-
in stóðu við þilin sitt til hvorrar hand-
ar. Þau voru bæld og illa útlítandi,
Borð, með upplitaðri ábreiðu stóð hjá
glugganum, öðru megin við það var strá-
stólsgarmur, eii hinum megin stóð
barnsvaggan. Ekki skygðu gluggatjöld-
in á sólskinið, því þau voru engin, en
blómin í gluggunum voru þrifleg, og
báru þess vottinn að vel var um þau
hirt.
Gömul »kommóða« og ábreiðulaus
legubekkur voru aðalhúsgögnin í her-
berginu, Marglit Maríumynd hékk
fyrir ofan legubekkinn, en á »kommóð-
unni« stóð ásamt fleiru smáglingri, lít-
il glerskál með fáeinum bréfspjöldum
og ljósmyndum.
Frænka leit sem snöggvast á eitt
bréfspjaldið, og er hún sá að það var
mynd af ráðhúsinu í Kaupmannahöfn,
aðgætti hún það betur, og las fljótlega
það sem á það var ritað með laglegiú
kvenhönd:
»Bestu óskir um gleðileg jól og gott
nýtt ár,
frá Diddu til
frœndfólksins á IIólis
Hún fleygði bréfspjaldinu í skálina
og tók annað úr henni af handahófi.
Framan á bréfspjaldinu var mynd af
erlendum sveitabæ, en á bak þess voru
rituð nokkur orð, sem frænka las að
því er virtist með talsverðri athygli:
þau voru á þessa leið:
Kæra frænka.
Hér sérðu mynd af heimilinu þar sem
ég dvel nú. Hér eru allir góðir við mig.