Ljósberinn - 01.04.1933, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
79
eldur, og það skein í hvítu, oddhvössu
tennurnar í rauðu, gapandi gininu.
Ö, hve Spakur óskaði þess nú heitt
og innilega, að hann væri nú kominn
heim til mömmu sinnar, hinu megin
við ána. Þangað þorðu refir ekki að
koma, því bóndinn þar á næsta bæ átti
byssu, sem hann skaut alla refi með,
»Góðan daginn, litli gæsarungi,« sagði
refur og sleikti út um. »Ert þú kominn
hingað, til að heimsækja mig? Ég hefi
svo oft séð þig og foreldra þina og syst-
kini vera að synda úti á ánni, og ég
hefi einmitt altaf verið að óska þess, að
þið kæmuð einhverntíma að heimsækja
mig.«
Svo hló hann, svo að skein í hinar
oddhvössu tennur hans.
Þó að litli gæsarunginn væri feikna
hræddur, þá varð hann líka hálf vond-
ur út í þennan montna ref, sem stóð
þarna og gerði jafnvel gys að honum.
Og hann fór að hugsa um, hvort hann
gæti ekki leikið á refinn.
»Já, en nú erum við líka komin hing-
að til að heimsækja þig,« sagði hann
loksins.
»Við!« át hann upp eftir Spak og
varð gráðugur á svipinn og hugsaði sér
gott til veiðinnar. »Eruð þið mörg?«
sagði hann svo og sperti upp eyrun.
Frh.
Drengilega gert.
Læknir nokkur var á leið til járn-
brautarstöðvarinnar. Þar var hann bú-
mn að mæla sér mót við nokkra vini
sma. Það var nístingskalt á því kvöldi.
Honum varð litið spölkorn fram undan
sór, og sá hvar bæklaður maður var
að bagsa við að komast gegnum mann-
þröngina. Læknirinn gat ekki séð, að
þessi fatlaði maður gæti með nokkru
móti komist inn í lestina. Margir aðrir
sáu til ferða þessa veslings manns, en
enginn bauðst til þess að hjálpa hon-
um. Þá sjá þeir, að blaðadrengur hleyp-
ur til mannsins.
»Get ég nokkuð hjálpað yður?« spurði
drengurinn, »bíðið þér einungis, þangað
til ég er búinn að koma af mér blaða-
bögglinum.« Að svo búnu hljóp hann að
trébekk nokkrum og lagði þar blaða-
böggulinn og síðan hljóp hann aftur að
vörmu spori til fatlaða mannsins. Hann
leiddi hann með mestu varúð að vagn-
skörinni, tók utan um hann af öllum
kröftum og lyfti honum upp í lestina,
fór síðan með honum inn í vagninn og
fann þar gott sæti handa honum.
»Þú þarft máske á aurum að halda?«
sagði drengurinn, »hérna er króna,
þigðu hana.«
»Nei, ég þakka þér fyrir, drengurinn
minn góði, mér er ekki þörf á pening-
um. »Ég er búinn að kaupa farseðil-
inn og er á heimleið. En ég þakka þér
margsinnis fyrir drengilegu hjálpina,
sem þú veittir mér, veslings fötluðum
manni.«
»Já, en það mundi gleðja mig, ef þér
þægjuð af mér þessa krónu — veriö
þér sælir!« Síðan stakk drengurinn
krónunni í lófa mannsins, stökk síða'..
ofan úr vagninum og lá nærri, að hann
lenti beint í fangið á lækninum; hann
stóð fyrir utan vagnklefann og hafði
séð og heyrt alt, sem fram fór milli
drengsins og fatlaða mannsins.
Læknirinn lagði þá höndina á herð-
ar blaðadrengnum, og sagði:
»Drengurinn minn væni, nú hefir þú
gert gott verk, ég má þakka þér fyrir
hönd okkar allra.«
Drengurinn varð ósköp feiminn og
sagði:
»Ég vissi ekki, að neinn heyrði né
sæi til okkar.«