Ljósberinn - 03.06.1933, Blaðsíða 7

LJÓSBERINN
147
í klæðaskápnum. I öllum lifandi bæn-
um, láttu ekki heyrast til þín.«
Og- áður en Dísa gat komið fyrir sig
einu orði, ýtti Soffía henni inn í klæða-
skápinn og tvilæsti hurðinni á hæla
henni og tók lykilinn úr skránni.
Rúna litla smeygði sér undir sæng-
ina, og lá við að hún færi að gráta.
»Verður — hún frænka vond við hana
Dísu?« spurði hún í lágum hljóðum- - -
»Hún Dísa var ekkert að gera Ijótt!«
»Nei, nei!« hvíslaði Soffía, og breiddi
sængina vandlega ofan á Rúnu. »Hún
má bara ekki vita, að ég hafi leyft
henni Dísu að leika við jxig. — Svona.
elskan litla, vertu nú góða barnið, og
ligðu grafkyr svo frænka þín haldi, að
þú sért sofandi.« —■
Rétt á eftir læddist frú Steinvör inn
gólfið, að rúmi Rúnu litlu.
Hún varð auðsjáanlega hissa, þegar
hún sá Soffíu, og leit hana ekki sem
hýrustu auga, þótt hún þegði. Og brátt
kom hún auga á leikföngin, sem voru
á tjá og tundri um herbergið-
En það heyrðist hvorki stuna né hósti.
Frúin litaðist um í herberginu með
athugulum augum.
»Hvernig stendur á þessu umróti
hér?« spurði hún því næst í lágum hljóð-
um, og horfði hvast á Soffíu.
»Hún var að leika sér svolitla stund,
áður en hún sofnaði,« hvíslaði Soffía,
kafrjóð út undir eyru.
Leika sér áður en hún fór að sofa!«
endurtók frúin. »Og þér látið leikföngi.;
hennar liggja hér á víð og dreif, án þess
að taka þau til handargagns! Yður má
þó vera það Ijóst, að ég vil alls ekki hafa
slíkt kæruleysi!«
»Ég skal laga það undir eins!« svar-
aði Soffía, og fór að tína saman leik-
föngin, og innan skamms var leiksviðið
autt, og ekkert eftir, sem minti á hina
hreinu glaðværð æskunnar, sem fyrir
örstuttri stund hafði rofið þögnina í
hinu hljóða herbergi-
»Mér líkar ekki, hvernig þér gang-
ið frá fötunum barnsins,« sagði frú
Steinvör því næst, »þér eigið að hengja
þau í skápinn, Soffía. Eg hefi sagt yð-
ur það áður, þér eigið að muna eftir
því, sem ég segi yður.«
»Eg geri það nú oftast nær,« svaraði
Soffía. »Eg gleymdi því bara í kvöld.«
»Það er bezt að ég sýni yður það þá
sjálf, hvernig þér eigið að ganga frá
fötunum hennar,« sagði frúin og gekk
að fataskápnum, með föt Rúnu litlu á
handleggnum.
Soffíu brá sýnilega í brún, þó hún
reyndi til að láta ekki á því bera-
»Hvar er lykillinn?« spurði frú Stein-
vör.
»Ég —- veit — ég fann hann ■— ekki,«
stamaði Soffía í meira lagi vandræða-
leg.
»Er hann nú týndui', eða hvað?«
spui'ði frúin í gremjuróm.
»Ætli það,« svaraði Soffía. »Ég hugsa
ég finni hann-«
»Viljið þér þá gera svo vel að finna
hann sem fyrst,« sagði frú Steinvör.
»Annax's get ég bezt trúað því, að
kommóðulykillinn minn gangi að hurð-
inni. Það er bezt að ég gái að því.«
Soffíu létti stórum, þegar frú Stein-
vör hvarf út úr herberginu, þó hún væri
ekki úr allri hættu, á meðan Dísa var
í húsinu. En nú var um að gpra, að
nota vel hinn dýrmætu augnablik- —
Soffía lauk upp skáphurðinni.
»Dísa!« hvíslaði hún. »Komdu, frúin
er farin!« Dísa stakk blóðrauðu andlit-
inu í hurðargættina, og horfði óttasleg-
in frarnan í Soffíu.
»Ég hélt, að þú ætlaðir aldrei að
lxleypa mér út,« sagði hún hálf kjökr-
andi.