Ljósberinn - 03.06.1933, Blaðsíða 8

L JOSBERINN
140
»Flýttu þér nú, eins og þú getur,«
sagði Soffía- »Parna er húfan þín, ég
faldi hana undir rúminu, og þarna er
berjadósin þín. Blessuð, komstu nn
burtu.«
»Er — Rúna sofnuð?« spurði Dísa
í hálfum hljóðum.
»Það er víst,« svaraði Soffía. »Þú
mátt ekkert tala við hana, og þú mátt
aldrei seg'ja frá því, að ég hafi lokað
þig í skápnum-« Frh.
Látið aftur dyrnar.
í Exeter stræti í Salisbury bjó kona ein,
Mrs. Mills að nafni. Sonur hennar hafði verið
á Indlandi, og kom svo heim til móður sinnar
með páfagauk, til að hafa á heimilinu. Páfa-
gaukurinn var glæsilegur mjög, hafði marglit-
ar fjaðrir, rauðar, gular og bláar. Aumingja
Páll (svo hét páfagaukurinn). Hann hafði ver-
ið tekinn og fluttur burt úr sínum heimahög-
um, úr hlýjum skógargeim hitabeltisins, og
farið með hann i búri yfir sjóinn langar leiðir.
og honum féll ekki raka, kalda loftslagið á
Englandi.
Áður en langt leið fór Páll að taka eftir því,
að væru dyr stofunnar, sem hann var í, skildai
eftir opnar, þá kom kuldastroka inn um þær,
svo hann fór að skjálfa. Tók hann svo líka eft-
ir þvi, að þá kallaði húsmóðirin ætíð: »Látið
aftur dyrnar!«, og að þá hlýnaði aftur. Var
nú Páll svo hygginn, að hann lærði að kalla:
»Látið aftur dyrnar!« í miklum flýti, til þess
að þeir, sem inn komu, ef þeir höfðu gleymt
því, gerðu það.
Einn dag fór Páll út úr búrinu. Einhver
hafði skilið eftir opinn gluggann. Nú fanst
honum vera gott tækifæri til að breiða út
stóru vængina og fljúga burt, frjáls eins og
aðrir fuglar; og það gerði hann, og flögraði
út í stóran, undur fagran garð, sem biskup-
inn átti, og var andspænis heimilinu. En smátt
og smátt dróg upp bliku á lofti; úr henni
kom kuldagjðstur, svo aumingja Páll bar
varla af sér fyrir kulda. En í millitíð hafði
húsmóðir Páls saknað hans, og 'fór yfir í garð
biskupsins, til að leita hans. Ekki leið á löngu,
áður en hún heyrði ráma rödd einhversstaðar
uppi í loftinu, svo mælandi: »Látið aftui
dyrnar, - látiö aftur dyrnar!« Það var þá
páfagaukurinn hennar, sem nú var orðið i
meira lagi kalt, og hélt, að nú hefði einhver
skilið eftir stóra hurð opna.
Könunni þótti vænt um páfagaukinn sinn,
og kallaði nú til hans. Kom hann þegar, hjúfr-
aði sig upp að henni og þótti gott ,að koma
inn i hlýindin aftur.
Yinurinn eini.
Það þarf ekki að efa,
á þó vilji gefa,
yfir heimsins ólgudröfn
örugga mig ber í liöfn —
það þarf ekki að efa.
Sá við stýrið stendur
styrkur, liiminsendur,
stilt er getur storm og sjá,
stýrir öllum skerjum lijá —
hann við stýrið stendur.
Honum ann eg einum,
aldrei breg.st hann neinum;
liann er góði hirðirinn,
liann er einkavinur minn —■
honum ann eg einum.
B. J.
Gjalddagi blaðsins er kominn.
Prentsmiðja Jóns Helgasonar.