Ljósberinn - 17.06.1933, Blaðsíða 4

160
LJÖSBERINN
••••••# o
• *••••* /VV*****,****'*, .•*****, »••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••# •
: ..•*•■.........;...................................................
SÖGURNAR
HENNAR MÖMMU
0 •••••••
.••••• ••••••••• .......•
:••:.............•••• ; • : 2
..
: •••..p.•
I Tv** - * * * **" "** * * * '’o’‘" * * *** Höllin, par sem alt stód á höfdi.
'0'“'
: •••_
..q..*-:
...........*•• • • i:
• •• •••••••••’"•
Einu sinni var konungur og drotn-
ing. Þeim hafði viljað það slys til, að
styggja lítinn álf, sem komið hafði til
hirðarinnar. En álfur þessi átti tröll-
konu að guðmóður.
Konungur og drotning höfðu alls ekki
ætlað að styggja álfinn litla. En hann
var ærið skrítinn útlits og lét mjög
kjánalega, og þá hafði þeim orðið það
á, að brosa að honum. En meira þurfti
álfur litli ekki með. Hann varð fokvond-
ur, rauk út í skóg og klagaði þetta fyr-
ir guðmóður sinni.
»Bara að álfurinn reiðist okkur nv,
ekki,« sagði drotningin.
»Nei, nei,« sagði kóngurinn, »ekkert
er ég hræddur um það, þetta rýkur úr
honum strax aftur.«
En það var nú einmitt þveröfugt.
Álfur litli bað guðmóður sína að vera
nú svo góða að hjálpa sér, svo hann
gæti hefnt sín á kóngi og drotningu
hans.
»Hvaða erindi átt þú eiginlega í
mannheim?« mælti tröllskessan, sem í
raun og veru var allra bezta skessa,
þó hún væri dálítið göldrótt, því það
þurfa allar skessur að vera. »Eg held
þú ættir að hypja þig heim í álfheima
sem fyrst.«
»Já, en ég hefi gaman af að flakka
um á meðal mannanna. Ég sýni þeim
töfralistir mínar, sem ég hefi lært af
þér, og þú hefir nú ýmislegt kent mér.«
»Eitthvað get ég látið þig fá,« mælti
skessan. »Hér er vatn, ef þú hellir því
á einhvern hlut, þá verður hann að
steini.«
»Æ-nei,« sagði álfur litli, »ekki vil ég
það.«
»Jæja,« sagði tröllskessan, hérna er
duft, nú skal ég segja þér, hvernig það
er notað.
Meðan þessu fór fram, voru þau kóng
ur og drotning á skemtigöngu úti i
garðinum sínum, og hirðin var á rápi
fram og aftur í hallarganginum. Það
var liðið að miðdegi og kóngurinn og
drotningin voru orðin ósköp svöng'.
Þá kom matsveinninn hlaupandi með
öndina í hálsinum og æpti:
»Ö, yðar hátignir! Þér getið ekki feng-
ið að éta í dag!«
»Og því þá ekki?« spurði kóngur, full-
ur undrunar.
»Af því að alt stendur á höfði, lít-
ið bara á hallarklukkuna þarna!« -
Jú, hún stóð á höfði, en gekk þó
reglulega og sýndi, að matartími vai-
kominn.
»Hvaða töfrar eru hér á ferð?« spurði
drotningin og ætlaði að tylla sér á stól-
inn sinn. En stóllinn sneri upp fótum
og fíni, mjúki púðinn hennar sneri að
gólfi.
Og svona var ástandið víðsvegar i
höllinni. Blómaborð drotningarinnar,
skrifborð kóngsins alt stóð á höfði,
og þá var ástandið ekki betra í stóra
eldhúsinu, pottar, fötur, katlar og kyrn-
ur alt stóð á höfði, svo mjólkin, graut-