Ljósberinn - 16.09.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
263
[Frh.] »Kvíð þú eng’u um það, Lilla
mín,« sagði Soffía hæg’t. »Frúin sér
auðvitað fyrir því, að þú fáir g'óða sam-
verkastúlku. Það gangast líka margar
stúlkur fyrir jafngóðum húsakynnum
og þægindum og hér eru.«
Soffía þagnaði og rendi döprum aug-
um um herbergið, sem hafði verið heim-
ili hennar um hríð.
»Mig langar til að biðja þig bónar,«
sagði hún svo í hálfum hljóðum.
»Hvaða bón er nú það?« spurði Lilla
forvitnilega.
»Þú verður að lofa mér því upp á
ærú þína og trú,« sagði Soffía og' horfði
framan í Lillu með slíkri alvöru og ang-
urblíðu, að henni varð orðfall.
»Eg kann nú altaf illa við að lofa
miklu fyrirfram,« sagði hún loksins.
»Láttu mig samt heyra, hvað það er,
sem þú ætlar að biðja mig um.«
»Viltu lofa því, að vera aldrei verri
við hana Rúnu litlu, heldur en ég heíi
verið?« sagði Soffía, og talaði með hvíld-
um, eins og sjúklingur, sem á örðugt
um mál. »Þú mátt ekki gleyma því, að
þótt Rúna litla sé sýslumannsdóttir, og
hafi alls nægtir, þá er hún samt mun-
aðarlítið barn, sem fer margs á mis.«
Soffía þagnaði aftur allra snöggvast,
og Lilla starði framan i hana, eins og
hún skildi hvorki upp né niður í því,
sem hún var að segja.
»Mér hefir einlægt fundist þetta,« tók
Soffía, aftur til máls, »Blessað barnið er
eins konar fangi, sem ekki má um
frjálst höfuð strjúka. Hún er ófrjálsari
en öll önnur börn, sem ég þekki. — Þú
verður þess vegna að vera reglulega
góð við bana, stytta henni stundirnar.
leika við hana, segja henni fallegar sög-
ur, og gera alt, sem þú getur, til þess
að hún finni minna til þess, hvers hún
fer ámis. Eg geri ekki ráð fyrir því, að
ég megi einu sinni kveðja hana, — þú
verður því að heilsa henni frá mér.
Segðu henni ekki að ég sé alfarin héð-
an, henni þykir það áreiðanleg'a leiðin-
legt, segðu henni heldur, að ég mur.i
koma einhvern tíma aftur til hennar ■—
ef Guð lofar--------«
Soffía þurkaði sér urn augun og
• reyndi til að harka af sér á meðan hún
lagði fyrir Lillu það, sem henni sjálfri lá
þyngst á hjarta.
»Mig langar auðvitað ekkert til að
vera vond við telpugreyið,« sagði Lilla
loks hálf-ólundarlega. »Ég er bara eng-
in barnagæla, mér hálf-leiðast krakkar,
eins og þú. veizt. En ef þér er þægð í því,
Soffía, get ég' reynt að skifta mér eitt-
hvað af henni svona eins og þú varst
að biðja mig', það er að segja, ef ég' verð
látin taka við þínum verkum.«
Það var auðséð, að Soffía var ekki
ánægð með svar Lillu.
»Ég veit það vel,« sagði hún, »að það
er ómynd að vera svona ístöðulaus, eins
og ég' er. En mér þykir svo vænt um
barnið, að ég þoli varla að hugsa til