Ljósberinn


Ljósberinn - 23.09.1933, Blaðsíða 7

Ljósberinn - 23.09.1933, Blaðsíða 7
LJÓSBERINN 275 fara svona með barniðk hélt Soffía áfram. »Að loka hana inni, sumarlang- an daginn! Að bola burt frá henni glað- værð og sólarbirtu, það er alveg óhæfi- legt, og ég skil hvorki í yður eða henni »Hvað gengur eiginlega á hérna?« var sagt að baki Soffíu með ískaldri rödd, og er hún leit við, stóð frú Steinvör þar eins og myndastytta úr steini eða járni. »Hvað er yður á höndum?« spurði hún og mældi Soffíu með augunum frá hvirfli til ilja. Soffíu varð orðfall. »Ég hugsaði að þér væruð farin héð- an, Soffía?« hélt frúin áfram. »Og vissu- lega væri það heppilegra fyrir yðui’, heldur en að standa hér og baktala mig við bróður minn.« »Ég hefi ekki baktalað yður við bróð- ur yðar!« hrópaði Soffía í æstum róm. »Það er ósatt. En ég hefi kvartað fyrir hönd barnsins, sem þér kveljið og kúg- ið -----« Frú Steinvör opnaði hurðina upp á gátt. »Þarna eru dyrnar!« sagði hún og reigði höfuðið þóttalega. »Ég ætlast til að þér skiljið það, að þér komið eigi framar fyrir augu okkar systkynanna.« Soffía gekk til dyra. Hún bar höfuðið hátt, og horfði djarflega framan í frú Steinvöru, er hún mælti: »Ég mun ekki troða yður um tær, frú góð. — En minnist þess, að þér eigið eftir að svara fyrir meðferð yðar á henni Rú.nu litlu. Veslings barnið, sem þér hafið svift móðurást og umhyggju!« Frh. ólicppilcgt orðaval. Gcstur: »Einstaklega eru þeir efnilegir drengirnir þlnir, Guðrún mín.« Guðl'ún: »Já, það má nú segja. Þeir eru hver öðrum duglegri. En þó er sá yngsti ekki farinn að gera kraftaverk enn þá.« Ríkasti pjóðhöfðinginn, Pað var árið 1497. Pað var glatt á hjalla í hinni skrautlegu keisarahöll í Worms. Fjöldi tiginna þjóðhöfð- ingja var þar saman kominn og meðal ann- ars barst talið að því, hvern af hinum við- stöddu mætti með réttu kalla ríkastan þeirra. Og þá fór að verða hávaðasamt. Hinir tignu menn urðu svo ákafir, að þeir fóru loks aö tala margir í einu. Sá, sem nú talaði hæst, var furstinn frá Saxlailíli. »Land mitt er hið fegursta, sem nokkurt auga hefir litið!« sagði hann með áherzlu og leit sigri hrósandi i kring um sig. Vald mitt er kunnugt víða um lönd, og þá ekki sízt það, hvílík ógrynni silfurs ég hefi hrifið úr skauti fjallanna minna.« En nú vildi furstinn frá Bayern ekki standa honum að baki. »Borgir mínar blómstra í veldi og ríkidæmi — hver annar getur sýnt þvi líkt?« — Og hann sló höndunum mikillætislega í kring um sig. ' Enginn af þeim, sem viðstaddir voru, vé- fengdi orð hans. »Já — ó-já — sumir hafa auðæfi sin falin í jö.rðu — en eru ekki mín auðæfi sjáauleg hverjum þeim, sem hefir opin augu?« sagði furstinn frá Rínarlöndunum. Enginn mótmælti honum heldur, og svona héldu þeir áfram, koll af kolli. En einn einasti þjóðhöfðingi sat hjá og tók ekki þátt i semkeppninni. Pað var hertoginn frá Wiirtemberg, Eberhard hinn skeggjaði, sem svo var nefndur. Hann var kunnur víða um lönd fyrir hyggindi sín, réttlæti og mann- gæzku. »Eberhard hertogi, hvi segið þér ekkert?« kallaði nú einn þeirra. »Hjálpið okkur að ráða fram úr því, hver er hinn ríkasti okkar á meðal!« Eberhard leit á þann sem talaði. »Lofið mér að vera utan við þetta. Hvað svo sem ætti ég að telja fram mér lil ágætis?« sagði hann mildur I rómi. »Ríki mitt, Wiir- temberg, á engar fagrar og glæsilegar borg- ir, engar faldar auðsuppsprettur né vinakra! Það er aðeins eitt, sem ég get hrósað mér af, og það er það, að ég — hvar sem ég er staddur á hverjum tima — get óhultur hallað höfði mínu til hvíldar i skaut þegna minna ■—■ og það jafnvel inni í hinum dimmasta skógi!« bætti hann við brosandi.

x

Ljósberinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Ljósberinn
https://timarit.is/publication/362

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.