Ljósberinn - 14.10.1933, Blaðsíða 6

290
L JOSBERINN
Bernskuheimilið.
1 vor pegar sveitin Ijósgræn lá,
hún laðaði’ að skauti sínu
þá mynd, sem mér lifir Ijúfust hjá,
sem lýsir í draumi og yngir brá
— sem hvorki árin né annað má
af æskuheimili mínu. —
Þið bjóðið mér faðminn, hraun og hlíð,
en haustgolan strýkur vanga.
Eg prái og ann ykkur alla tíð.
I ylgeidum sumars og vetrarhríð
þið birtist mér ávalt björt og fríð
í búning, sem hugann fanga.
Nú minnist ég haustanna, er máninn
skein.
og myndaði geislastrauminn,
svo Ijósbylgjan iðaðí’ um hnjúk og hlein,
en hrimdrifin silfraði freðinn stein.
Ég dáðist að stjörnum og dvaldi ein
við dimmróma áarglauminn.
1 myrkrinu undi ég mömmu hjá
við minning frá liðnum dögum;
sá kappana hníga með blóðga brá.
Sem blað fyrir vindi skaíf höndin smá.
Ég heyrði mitt eigið hjarta slá
við hljóminn frá vopna slögum.
Svo birti’ yfir hauðri og vorið vann,
að völlurinn litum breytti.
Á fjÖUunum hæstu bjarmi brann,
en blátær sem heiðríkja áin rann,
og sólin úr geislunum gullþráið spann
og glitdúkum engjar skreytti,
1 hraunið mig efra hugur dró,
pó heyrði ég áilfaglettur.
Þar tíndi ég ber af blárri kló,
er bjarmanum sló á grœna tó.
Bg hoppaði, skimaði, skauzt og hló —
við skellina umdi klettur.
Hjá Borgunum sat ég, er breiddi sig
hjörð
um brekkuna’ og hraunið niður,
en heiðlóan flögraði’ um hlíðar og börð;
frá himninum ómaði pakkargjörð.
Um árdegið rikti ást á jörð,
um aftaninn kyrð og friður.
Þá var ég svo lítil og Ijóshærð drós,
og lifði sem blóm í haga.
Svo dökknaði haddwr. en drúpir rós,
þá dapraðist minnar vonar Ijós. —
Nú syng ég, er glóey gyllir ós,
um glataða œskudaga.
En minningin hrífur hjarta mitt
og huga minn dreyma lætur,
er kvöldskin breiðist logalitt
og logar um bernskuheimilið mitt,
en brosir sem fyr við barnið sitt
og býður pví góðar nætur.
Fríða.