Ljósberinn - 01.12.1944, Blaðsíða 5

ljósberinn
þrautseigju vörnum vígja,
átthögum aldrei gleyma.
169
Frekast, er fimbulvetur
sóknina sífellt eykur,
viönámsþrótt veiklaö getur
langstœSur, ójafn leikur.
ERLA:
esf ii>o
Undrar mig úti’ á snœnum,
hvernig þiö hungur sefiö.
Helzt vœri heima’ á bœnum
strá, til aö stinga í nefiö.
Fannþungur frostavetur
herjar á allt og alla.
Verst þaö, sem varist getur,
hart er úr hor aö falla.
Hoppa á hjarni auöu
spörfugla- kunnug -kríli,
snauöastir hinna snauöu,
eiga sér ekkert skýli.
Moösalli, fuglafœöa,
geymist í gripastöllum;
þar á ég gnóttir gœöa,
nóg handa ykkur öllum.
Hlé er aö húsabaki,
kötturinn burt af bœnum.
Þangaö til kemur klaki
ryö ég meö reku snœnum.
Fróniö þeir aldrei flýja,
eiga hér árlangt heima,
frá jötunni í Betlehem. En hann kemur
til ykkar oft á ári og því ber hann þetta
n<*fn „Ljósberinn“ áS hann vill í hvert
sinn bera ykkur Ijós og birtu hans, sem
fteddist í Betlehem og er sterkari en allt
i heimi, af því aS hann kom frá Guói.
Engin ncyi) og engin gijta
úr hans faSmi má oss svijta.
Vinur er hann vina beztur
veit um allt sem hjartai) brestur.
Guð gefi ykkur og foreldrum ykkar
SleSileg j ó l.
Velkomnir, litlu vinir!
Búiö er borö í varpa.
Ættlandsins sönnu synir,
tíniö í tóma sarpa!
GarSar Svavarsson.