Ljósberinn - 01.12.1944, Blaðsíða 15

LJÓSBERINN
179
um hjá okkur þennan dag, eins og vera
bar. Þið vitið sjálf, að það er ekki óaL
gengt að krakkar fá aðkenningu af hjart-
slætti, þegar þeir eru að bíða eftir jóla-
trénu og öllu skrautinu og öllum gjöfun-
um á aðfangadagskveldið. Og þetta er
engu síður fyrir það, þó hurðin að her-
berginu, þar sem jólatréð og allar ger-
semarnar bíða okkar, sé harðlokuð. En
samt sjáum við alla þessa dásamlegu hluti,
brúður, tindáta, bækur og sælgæti, sém
maður hefur hugsað sér, sjáum þetta allt
í huganum — og finnst biðin vera allt of
löng.
Loksins liringdi silfurbjallan. Yngsti
krakkinn — ekki ungbarnið — lieldur
næstyngsti krakkinn, lauk upp hurðinni
Og við rukum öll inn í hendingskasti, inn
að sjá jólatréð og allar gjafirnar. En, hvað
þetta gat verið allt öðruvísi en við bjugg-
umst við. Það var blátt áfram hræðilegt.
Borðið stóð að vísu á sama stað. Og það
stóð líka agnarlítið jólatré á borðinu. En
borðið, sem venjulega var þakið með alls
. konar verðmætum og fallegum bögglum,
var að þessu sinni alautt, og á jólatrénu,
sem venjulega var á kafi í hnetum, epl-
Um, glóaldinum og sykur-sælgæti, liéngu
að þessu sinni fimm kræklóttir hrísvend-
tr. Um alla þessa vendi var bundið mis-
jafnlega litum borðum. Okkur var strax
ljóst á hverju við ættum von. Við áttum
Öll von á vendinum. Getið þið liugsað
ykkur, hvernig okkur hafi verið innan-
brjósts,. þegar við sáum þessar jólagjafir?
Þetta var þyngra en tárum tæki — og
ég er sannfærð um, að þið hafið aldrei
Uiætt neinu svona sorglegu. Nú eru liðin
50 ár síðan þetta gerðist og ég minnist
þess eins og það liefði skeð í dag. Ég get
aldrei hugsað til þess ógrátandi. —
Við læddumst öll hágrátandi út úr stof-
unni og við Iieyrðum svo greinilega hann-
þrungna rödd í hjörtum okkar, sem sagði
okkur afdráttarlaust, að við hefðum ekki
átt betra skilið. Við grétum mikið og lengi
eftir að við vorum liáttuð.
Svona jólaliátíð höfðum við aldrei á
allri okkar lífsfæddri ævi lifað fyrri.
Mamma kom inn til okkar eins og hún
var vön til að biðja kveldbænina með
okkur. Hún sagði okkur, að við skyldum
biðja Frelsarann að fyrirgefa okkur alla
óhlýðnina, eigingirnina og hortugheitin
og ljóta orðbragðið, gikksliáttinn og stríðn
ina. Hún sagði, að hann bæði gæti gefið
og vildi gefa hverju barni, sem bæði liann
um það, nýtt hjarta, svo að það yrði gott
og hlýðið barn, og það væri meira virði
en allar aðrar gjafir, liversu fallegar sem
þær væru. Þetta skildum við mjög vel,
enda höfðum við lesið söguna um Jesú,
sem óx að vizku og aldri og náð hjá Guði
og mönnum. Hinar fögru áminningar
móður okkar, ásamt sambæninni, urðu
okkur til svo mikilar huggunar, að við
ultum út af sofandi, þrátt fyrir sorg okk-
ar og vonbrigði.
En svo dreymdi okkur þetla allt í
svefninum, óljóst og ruglingslega. Okkur
virtist við sitja saman í rökkrinu og vera
að bíða. Við heyrðum bjölluhringingu, —
eða var það draumur.
María litla rýkur upp með andfælum
— enn er þreifandi myrkur — og nuddar
augun. En svo heyrist líka bjölluhljómur.
Svo vaknar Friðrik litli, og liin börnin
fara líka að hreyfa sig. Og svo hringir í
þriðja sinn.
Nei, þetta er engin misheyrn. Svona