Ljósberinn - 01.02.1948, Síða 6

22
LJÓ SBERINN
næsta kvöld, sagði hún, að ekki lægi svo
mikið á því, eldhússtúlkan inætti lesa
hana ef hún vildi. Hún sagðist liafa keypt
talsvært af þess konar bókum upp á síð-
kastið og kvaðst lána þær öðrum gegn
10 aura þóknun fyrir hverja bók. Eg
sagði henni þá, að bæði eldliússtúlkan
og þjónninn mundu vilja fá bækur léðai-
hjá henni.
A meðan við töluðumst við gleymdi
ég alveg skyldum mínum og þegar ég loks-
ins komst heim, eftir hálfrar stundar
fjarveru, var ég blóðrjóð í kinnum. Bar-
óninn hafði heðið mín með mikilli
óþreyju.
„Hvernig getur yður dottið í hug að
vera svona lengi burtu?“ sagði hann
í ávítunarrómi við mig í fyrsta skipti. Eg
fór að hágráta.
„Það var einhver að elta mig og ég
var neydd til að fara langa króka til að
villa honuin sýn og komast undan hon-
um“, sagði ég og greip þannig til lyg-
innar, sem allt í einu kom í liuga minn.
Hin ágæta húsmóðir mín trúði þess-
ari sögu minni og afsakaði strangleika
mannsins síns við mig og við liann sagði
hún, að liann mætti aldrei framar láta
mig fara eina að kvöldlagi til veitinga-
krárinnar.
Baróninn hristi höfuðið yfir frásögn
minni, en hann mátti ekki vera að því
að ræða nánar um hana. Það var svo
ráðið fram úr þessu á þann Iiátt, að dreng-
ur var fenginn til að annast þetta á með-
an ökumaðurinn var veikur.
Þetta fór þá allt vel að því er mig snerti.
En þegar ég var komin inn í herhergi mitt
og kvöldsólin varpaði geislum sínum á
myndina af frelsaranum að blessa ung-
börnin, vaknaði samvizka mín. Einliver
ógn greip huga minn, þegar mér varð
hugsað til þeirrar frekju minnar, að ljúga
að húsmóður minni. Ég grét beiskum iðr-
unartárum, en sorgin yfir synd minni
var þó ekki nema á yfirborðinu. Því mið-
ur brast mig kjark til að játa yfirsjón
mína hreinskilnislega fyrir húsmóður
minni og biðja hana fyrirgefningar, og
vegna þess gat ekki hjá því farið, að ég
sykki bráðlega dýpra niður í forað synd-
arinnar.
Svo var það einn brennheitan júlídag,
síðdegis, að við vorum einar lieima, eld-
hússtúlkan og ég. Frúin hafði lokið við
allan nauðsynlegan undirbúning undir
för sína til sjóbaðstaðar, fyrri hluta dags-
ins, og ég átti að fara með lienni. Ég réði
mér ekki fyrir gleði, því að þetta var
í fyrsta skipti sem ég átti að fara þaðan,
er ég var horin og barnfædd, og það í
langferðalag. Mamma var heldur en ekki
hreykin yfir að barni liennar skyldi hlotn-
ast þessi lieiður. Frúin hafði ávallt látið
unga, fátæka stúlku, sem var í ætt við
hana, fara með sér í þessar ferðir, en í
þetta sinn átti ég að fara með henni sem
herbergisþerna. Hitt þjónustufólkið og þó
einkum eldhússtúlkan, öfunduðu mig af
þessum frama. Eg hafði verið að hjálpa
frúnni til að ganga frá farangrinum all-
an fyrri part dagsins, og svo höfðu þau
hjónin farið út í ökuferð, en á meðan
átti ég að nota tímann til að ganga frá
mínum farangri. Þegar ég fór að taka til
dót mitt, rakst ég enn á bokarskömmina,
sem fyrr hefur verið getið. Ég fleygði
henni til liliðar og hélt áfram að raða
niður dóti mínu, og þó að ég væri ekkert
að flýta mér, var ég búin að því eftir tvær