Ljósberinn - 01.09.1954, Blaðsíða 4

76
LJDSBERINN
en á meðan greip sá litli með skopparakringl-
una tækifærið og lyfti henni upp úr vasa
sínum. — Nei, sjáið bara, hvernig hún snýst!
Svona hafði kennarinn einnig átt, þegar hann
var í skóla. Nú beindist athygli allra drengj-
anna að skopparakringlunni, og þeir stærstu
horfðu biðjandi á eigandann og báðu hann
um að leyfa sér að reyna.
Og Maggi litli frá einu nýbýlinu fyrir utan
bæinn reyndi að standa nógu gleitt, til þess
að strákarnir tækju eftir skónum hans. Og
það var líka sjón að sjá. Einhvern tíma höfðu
þeir verið vaðstígvél, þar til faðir hans
klippti leggina af þeim og bjó til fjölda gata
með fram röndunum. í gegnum þau hafði
svo Maggi falleg, gul bönd.
— Mikið hafið þið margt fallegt til að sýna
mér, sagði kennarinn. — En hefur þú ekki
neitt, bætti hann við og klappaði á herðarnar
á Óla. Allir fylgdu kennaranum eftir með
augunum, en Óli hafði ekkert að sýna. Hann
horfði vandræðalega niður fyrir sig.
— Kannske hefur þér dottið eitthvað í hug,
sagði kennarinn brosandi og hnippti enn einu
sinni í Óla, áður en hann gekk inn.
Nú, nú, — ætli Óla hefði getað dottið eitt-
hvað í hug! Skólabræðurnir hópuðust um-
hverfis hann, bentu á hann og stríddu hon-
um. Mættu þeir ekki fá að sjá eina af þess-
um hugmyndum hans? Einn sagði, að hann
bæri kannske hugmyndirnar í vasabókadrusl-
unni í brjóstvasanum og greip á sama auga-
bragði bókina upp úr vasanum og kastaði
henni til jarðar. Þegar drengirnir svo ætl-
uðu að ná bókinni, lenti allt í áflogum.
— Komið með bókina mína! hrópaði Óli
og var sem hann lifnaði allur. Hann, sem
annars var svo hæglátur og þögull, varð
skyndilega æstur og stökk að hópnum til að
ná í bókina sína aftur. Einn af stærstu strák-
unum hafði þá þegar náð bókinni, en varð
að skila henni aftur vegna hrópanna í Óla.
Hann átti nefnilega í dálitlum útistöðum við
kennarann. Fyrr en búið var að gera út um
þær, vildi hann ekki blanda sér í neitt.
Kennarinn hafði líklega horft, á áflogin um
vasabókina út um glugg&nn á herbergi sínu,
og þegar Óli stalst til að verða eftir inni
nokkra stund, eftir að hinir voru farnir út í
frímínútur, stóð kennarinn allt í einu við hlið
hans. Hvað þeir töluðust við, vissu hinir ekki.
Þeir, sem eftir voru á ganginum, reyndu samt
að hlusta á það. Það litla vissu þeir þó, að
hann hafði blaðað gegnum bókina og gert at-
hugasemdir á mörgum stöðum í henni. Að
lokum hafði hann skýrt ósköpin öll fyrir
Óla, — en það, sem gerðist umfram það, höfðu
drengirnir ekki minnstu hugmynd um, því
að þeir voru neyddir til að láta sem ekkert
væri að og fara.
Hvað var það, sem stóð í þessari snjáðu
bók, og hvað hafði kennarinn sagt við Óla?
Þegar Óli kom út dembdu þeir spurning-
unum yfir hann og hrópuðu hver upp í ann-
an. Óli sagði ekkert, og drengirnir misstu
fljótt áhugann fyrir þessu. Þetta var líklega
eitthvað í sambandi við skólanámið, og það
var svo sem ekkert skrítið við það. Undir eins
og þeir byrjuðu aftur að leika sér, gleymdu
þeir Óla og vasabókinni.
En skömmu seinna kom bókin aftur fram
í dagsljósið á mjög einkennilegan hátt. Það
var daginn, er brotizt hafði verið inn hjá
kaupmanninum gamla. Drengirnir höfðu all-
ir séð brotnar dyrnar á birgðaskemmunni.
þegar þeir gengu fram hjá um morguninn á
leið í skólann. Nokkrir þeirra staðhæfðu
meira að segja, að þeir hefðu séð flöskur og
kassa, sem búið var að velta niður, liggjandi
á gólfinu.
Það var svo mikill kliður á leikvellinum,
að hann minnti einna helzt á fuglabjarg.
Hann ætlaði varla að hætta, þegar tíminn
byrjaði. — Eitt nafn var nefnt aftur og aftur
í sambandi við innbrotið. Það var nafn Frið-
riks, eldri bróður hennar Stóru-Siggu, en
hann hafði verið fermdur árið áður. Þegar
hann var í skóla, hafði hann verið grun-
aður um að vera þjófóttur. — Eitt sinn
höfðu nokkrir smápeningar horfið í húsi,
en hann hafði leikið sér með börnum
húseigandans þann sama dag. Nú minnt-
ust menn þess, að hann hafði alltaf verið
hálf flóttalegur — og það, þótt foreldrar hans,
sem áttu heima við mýrarjaðarinn, væru
ráðvant fólk. Mikið gat það verið slæmt fyrir
foreldrana, þegar börn þeirra höguðu sér illa.
Að vísu sögðu sumir, að börn húseigandans
hefðu sjálf notað peningana, en enginn vissi
neitt með vissu.
í næstu frímínútum var mikið talað um-
að Friðrik hlyti að hafa framið innbrot-