Ljósberinn - 01.09.1954, Blaðsíða 3
34. ÁRG.
REYKJAVÍK, SEPTEMB ER 1954
V. TBL
anó
EFTIR STEFFEN STEFFENSEN
Þegar Óli litli gekk fyrir skólahornið, kom
hann auga á drengjahóp, sem hafði safnazt
saman í einu horni leikvallarins. — Líkleg-
ast hafði einhver fundið upp það, sem næsta
hálfa mánuðinn skyldi verða tízka í skólan-
um, og allir öpuðu eftir. — Óli leit kæruleys-
islega til félaga sinna og fór með skólatösk-
una inn í skólastofuna. Síðan fór hann út til
að athuga, hvað væri á seyði.
Nú — var þetta þá öll dýrðin. Marglitur
bolti, sem ekki yrði hægt að sparka án þess,
að málningin dytti af — alveg sams konar og
stelpurnar léku sér með. Hann hlaut að kom-
ast í tízku, þar sem Kalli í Austurbænum
átti hann. Það hafði nefnilega svo ákaflega
mikið að segja, hver kom með það nýja. Vik-
una áður hafði til dæmis stráklingur einn
komið með skopparakringlu, sem þaut ákaf-
lega skemmtilega í. Hún
hafði meira að segja getað
dregið hár úr prjónatreyj-
unni hans. Hinir strákarnir
litu alls ekki við henni, en
komu allir með mjóan kaðal-
spotta í skólann — aðeins
vegna þess, að stóri Njáll
hafði komið með þannig kað-
al í skólann, til að binda með
ræningja, þegar þeir voru að
leik. Nei, það var alveg
dæmalaust óréttlæti í þess-
um heimi!
Kennarinn, sem einmitt í
þessum svifum gekk yfir leik
völlinn, varð forvitinn og leit
yfir þvöguna. — Jæja, var
það þetta! Boltinn hans Kalla
var alveg skínandi fallegur.
Hann skyldi gæta hans vel.
Drengirnir horfðu nú með
enn meiri áhuga á boltann,