Ljósberinn - 14.03.1925, Síða 6

78
LJÓSBERINN
orðinn og búinn að gleyma því öllu, sem gerðist á
milliferðaskipinu. þá bar svo til eitt sinn að eg var
að kaupa mér farseðil á járnbrautarstöð. I þeim
sömu svifum kom eg auga á grátandi dreng. Hann
var líka að kaupa farseðil. Hann var að reyna að verj-
ast. tárum, en gat það ekki.
,,Af hverju standa þér tár í augum drengur minn?“
spurði eg.
,,Eg hefi ekki nóga peninga fyrir farseðlinum“,
svaraði hann; mig vantar fáeina aura. En því lofa
eg og það skal eg efna, að eg skal koma og borga það,
sem til vantar, ef maðurinn vildi trúa mér fyrir því“.
þá rifjaðist hún aftur upp fyrir mér gamla sagan
mín. Nú, einmitt nú, gafst mér færi á að rétta hinum
næsta ástgjöf þá, sem mér hafði verið gefin. Eg
fékk drengnum þá aura, sem til vantaði. Og að því
búnu fórum við báðir inn í sama vagnklefann. þar
sagði eg svo drengnum söguna af mér og matsvein-
inum. „Og nú hefi eg rétt að þér það, sem hann gaf
mér“, sagði eg að lokum. „Gleymdu því nú ekki, ef
þú hittir einhvern, sem þarfnast hjálpar þinnar, að
þá er röðin komin að þér með það, að rétta þeim
næsta“.
„því skal eg aldrei gleyma“, sagði drengurinn með
alvörugefni og tók í hönd mér. Og eg fann það á
handtakinu, að honum var alvara.
þegar eg var kominn þangað, sem ferðinni var
heitið, þá skildum við vinirnir, því að hann ætlaði að
fara lengra en eg. Hið síðasta, sem eg sá til hans var
það, að hann veifaði vasaklútnum sínum út úr vagn-
glugganum, meðan lestin var að hverfa úr augsýn.