Ljósberinn - 28.10.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
299
Sacja eftir
Guiirunu Cáicusdottuv:
»»4«^ fyrír______
„Ljósberann"
Rúna litla lá grafkyr þar sem frænka
hennar hafði lagt hana. Hún tók ekki
undir þegar frænka hennar ávarpaði
hana, og hún vatt höfðinu undan, er
hún klappaði henni á vangann eða
strauk hendinni um kollinn á henni, en
augun störðu út í bláinn.
Frú Steinvör hafði búið sér sæti á
stól fyrir aftan rúmið, þaðan gat hún
veitt eftirtekt öllum hreifingum barns-
ins, og ekki verður annað sagt en að
frúin vekti yfir þeim með sérstakri al-
úð og gaumgæfni. Ekkert fór framhjá
henni, örlítið andvarp, smáhræring á
hönd eða fæti, hvort Rúna hafði aug-
un opin eða lokuð, ekkert af þessu duld-
ist hinum árvökru augum frúarinnar.
Hún hafði dregið gluggatjöld fyrir
gluggana, og byrgt úti það sem eftir var
af birtu dagsins; ljós kveikti hún á nátt-
lampanum, og setti hann á borðið í horn-
inu; hún hafði gert alt, sem í hennar
valdi stóð, til þess að hæna að blund-
inn, sem hún vissi að bezt gat líknað
Rúnu liflu. En þrátt fyrir allar til-
raunir hennar var svo að sjá að svefn-
inn léti á sér standa, því í hvert skifti
sem frúin laumaðist að rúminu og leit
á barnið, mætti henni sama hrelda,
starandi augnaráðið, sem skaut henni
ógurlegri skelk f bringu, því oftar sem
hún sá þau.
Hljótt var úti og inni. Eina hljóðið,
sem barst henni að eyrum var seitlið
í litlu lækjarsprænunni, sem kom ofan
úr hlíðinni og rann fram hjá gamla hús-
inu. Og seitlið í læknum leiddi huga
frúarinnar að gamla húsinu. Frú Stein-
vöru gramdist það, að vísu, því fátt
var henni ógeðfeldara umhugsunarefni
en gamli, ljóti kofinn, sem var henni
sannkallaður þyrnir í augum.
Eina bótin var að það var hægðar-
leikur að láta rífa hann og jafna við
jörðu! Það ætlaði hún sér líka að láta
gera, jafnskjótt og því yrði við komið,
og reisa á lóðinni fallegt sumarhús í fall-
egum blómagarði. Mikill yrði sá munur!
I huganum sá hún húsið og blóma-
garðinn og Rúnu litlu hoppandi af kæti
með fullar hendur af fegurstu blóm-
um úr blómagarðinum! — Yar það ann-
ars ekki gott að frúnni tókst að hugsa
um eitthvað annað en veikindin hennar?
Hún fór út að glugganum, lyfti
gluggatjaldinu frá og leit út.
Gamla húsið blasti við henni. I stafn-
glugganum týrði ljós, það bærðist í and-
varanum, er lagði inn með brotnu rúð-
unni, sem tusku hafði verið troðið í. Og
fyrri innan gluggann sá hún Oddnýju
gömlu. Hún stóð þar og starði á sýslu-
mannshúsið, eins og þegar barn horfir
á það sem það óttast eða undrast.
Ljósbjarminn féll á fölt andlitið og
hvítt hárið, og sýndi, þótt daufur væri,
þreytu og angistarsvipinn á andliti
gömlu konunnar.
Veslings gamla konan!
Frú Steinvör fann alt í einu til með