Ljósberinn - 28.10.1933, Blaðsíða 6

302
LJÖSBERINN
laust leggingunum af fínu kjólunum sín-
um; hún ætlaði alls ekki að vera í þeim,
þegar hún kæmi heim aftur.
Svo var mál með vexti, að Þyrí þótti
svo innilega vænt um að finna upp ein-
hvern góðan og rólegan leik handa Pétri,
því að hann var svo dæmalaust þolin-
móður. Hún hafði aldrei látið sér í hug
koma að hún gæti gjört nokkurt gagn
né verið til gleði nokkrum, eins og nú,
er Maja kom með brúðurnar og Pétur
vildi að þær væru klæddar eins og »leik-
húss-fólk á markaðinum«.
Þegar hún var búin með alla bún-
ingana, og hafði klætt brúðurnar, og'
þær voru farnar að dansa tryllingsdans-
inn sinn við sönginn hans Péturs: »Kær-
astan mín og ég« — þá kom, móður hans
inn sorgdöpur í bragði, eins og hún var
nú alt af; en óðara en hún heyrði Pét-
ur syngja, brá björtu brosi yfir ásjónu
hennar, Pétur var nú ekki lengur kyr-
látur og þolinmóður, hann var nú að
koma til sjálfs sín aftur.
Hún strauk þakklátlega dökka og
hrokkna hárið á Þyrí.
»Ég held þú sért sköpuð til að vera
hjúkrunarkona elsku litla Þyrí, þú get-
ur blátt áfram gert kraftaverk,« sagði
hún.
Þyrí roðnaði af gleði. Hún »Hrinu-
kollan« og »Skæluskelin«, eins og bróð-
ir hennar kallaði hana og jafnvel af
öðrum líka, af því að henni var svo
grátgjarnt — hún gat verið hjúkrunar-
kona! Nú hugsaði hún sér að leggja
reglulegt kapp á það; nú ætlaði hún að
lesa upphátt og færa sjúklingnum á-
vexti og blóm, eins og þær gjörðu í
skáldsögunum. Og henni tókst líka raun-
verulega að finna upp á mörgu þarna,
er hún sat hjá rúminu hans á daginn.
Og sjúki drengurinn, hann Pétur, var
líka þakklátur og furðaði sig á öllu því
ómaki sem hún gerði sér hans vegna.
Og til .endurgjalds fyrir alla umhyggj-
una sem honum var sýnd, fjörgaði hann
alla upp með glaðlyndi sínu.
Einu sinni sagði hann í gamni:
»Það er mikið lán, að ég skuli vera
svona duglegur að ganga á höndunum.«
Það var þá verið að skifta um umbúðir
um brunasárin »og það er víst ekkert
sem getur verið því til fyrirstöðu að
leggja þegar af stað?«
Eðvarð, son prófasts lét sér líka mjög
ant um sjúka drenginn. Hann hafði svo
mikla ánægju að leggja umbúðir um
brunasárin, að honum bláitt áfram leidd-
ist, ef hann var ekki svo snemma á fót-
um á morgnana, að hann gæti komist
til Péturs áður en skift væri á honum.
Þegar mesta skelfingin var um garð
gengin út af þessum djúpu brunasárum,
þá þótti það heldur en ekki hrífandi
að fylgja rás viðburðanna og sjá, hve
svellaði að sárunum.
Eðvarð lézt vera læknir og Pétur lá
og þráði komu hans. Eðvarð leit á tung-
una í honum, tók á slagæðinni ög stakk
upp á hinu furðulegasta matarhæfi, það
er að skilja: Hann lét Pétur alt af segja
sér fyrst, til um það; lýsti Pétur því
þá gjarna yfir með drafandi bænarrómi,
að sig sárlangaði svo í óþroskaða ávexti,
baunabelgi, nýtínd rauðber og annað
allóvenjulegt sjúkrafæði. Að því búnu
leit Eðvarð aftur á tunguna og tók upp
úrið sitt, sem staðið hafði meira en árs-
tíma, eða frá þeim sama degi, sem
hann fékk það, og leit á það næsta al-
varlegur, og tók um úlnliðinn á Pétri
og taldi æðaslög'in. Síðan lýsti hann því
yfir alldræmt, að sjúklingurinn mætti
fá peru eða epli, tvær matskeiðar af
hýðisbaunum eða rauðber á smádiski.
Eðvarð var reglulega í essinu sínu við
rúm sjúklingsins, hann var kátur og
fann upp á mörgu og virtist vera efni
í góðan sjúkrahjúkrara. En hann var
alt of gefinn fyrir að gera tilraunir.
Einn dag'inn var óp mikið og busl við