Ljósberinn - 30.12.1933, Síða 2

390
LJÓSBERINN
Hann getur sagt nei á morgun, herra,
tefjið ekki, komið með, nú liggur á.«
Kristniboðinn athugaði, hvelengi hann
gæti frestað móttökuförinni; komst hann
að þeirri niðurstöðu, að hann gæii farið
skyndiför til höfðingjans og talað fá-
ar stundir við þenna mann, sem alt til
þessa hafði fjandskapast við allan krist-
indóm, en kallaði hann nú á sinn fund.
Þá réð hann af að fara með sendimönn-
unum í Jesú nafni. En á leiðinni námu
þeir alt í einu staðar, fullir skelfingar
og horfðu fram undan sér. Þeir sáu þá
hvar hýena stóð í miðri götu og starði
á þá. Ekki þorðu þeir, þó vopnaðir væru,
að ráðast á villidýr þetta, enda töldu
landar þeirra hýenuna heilaga skepnu.
Þeir hurfu tvisvar til baka, en hún stóð
á sama stað eins og þúfa. Kristniboðinn
vildi þá skjóta hýenuna, en þeir vildu
ekki leyfa honum það. Svona leið tím-
inn og kristniboðinn varð að hverfa
heim aftur að lokum.
Þegar kristniboðinn var að koma úr
móttökuförinni og hjónin með honurn,
þá kom höfðinginn sjálfur til hans og
fleygði sér fyrir fætur honum og sagði;
»Nú kem ég sjálfur til að heyra þig
segja frá þeim Guði, sem þú þjónar.
Því að nú veit ég að hann hefir varð-
veitt þig. Eg var þér reiður og stóð
ótti af þér. Og á bak við klettinn á veg-
inum niðri í dalnum, þar sem hýenan
stóð, sat ég einmitt fyrir þér með mönn-
um mínum og ætluðum að lífláta þig-.
Og til þess sendi ég mennina á þinn
fund, að ég gæti náð tökum á þér. Þú
sást nú sjálfur hvernig hýenan stemdi
þér stiginn. Hún flúði ekki, þó vér æpt-
um, fyr en þú snerir aftur heim á leið.
Þinn Guð hlýtur að vera mikill og
vitur.«
Höfðinginn og menn hans urðu síðan
alvörugefnir kristnir menn. Og á þenna
hátt fengu kristniboðarnir nýja og dá-
samlega sönnun fyrir því, að Guð hélt
verndarhendi sinni yfir þeim.
Eina eldspýtan.
Drummond prófessor segir svo frá:
Fyrir nokkrum árum ferðaðist ég
vestur um Atlantshaf. Einu sinni stóð
ég á þiljum ásamt nokkrum farþegum
öðrum síðla á kveldi. Kom þá skipstjóri
til okkar og sagði okkur frá einkennilegu
atviki, sem fyrir hann kom þá eigi alls
fyrir löngu.
Á skipi því, er hann stýrði, brotnaði
skrúfan skyndilega Til þess að gera við
hana, var öxullinn dreginn út; en af
því að opinu á öxilgöngunum yar ekki
lokað nógu snemma, þá streymdi sjór-
inn inn um það og að fám mínútum liðn-
um tók skipið að sökkva. Þá var losað
um björgunarbátana og þeim hleypt nið-
ur, og skipstjóri steig niður í bát, sem
þegar var ofhlaðinn af fólki.
Þ'að var nótt og myrkur og stormur
samfara og lítil björgunarvon. En er
leið fram á nóttina, sáum við ljós glampa
og urðum þess vísir, að það var Ijós-
kerið á gufuskipi sem var að færast.
nær. En hvernig áttu nú skipbrotsmenn-
irnir að gefa sig í Ijós? Leitað var í
bátnum og þá fanst ljósker með litlum
kertisstúfi. En nú vantaðí eldspíturnar.
Allir rótuðu þá í vösum sínum en það
var til einskis; ekki ein einasta eld-
spýta var finnanleg.
Skipstjóri kallaði til þeirra gegnum
rokið: »Leitið einu sinni til! Snúið um
fóðrinu í öllum vösum yðar! Og svo var
gert. Og þá fann einn eina einustu eld-
spýtu.
Hann fékk skipstjóra eldspýtuna og
hásetarnir slógu hring um hann og héldu
upp síðtreyjum sínum, til þess að hlé