Ljósberinn - 30.12.1933, Blaðsíða 6

394
L JÓSBERINN
Hún varð æði brosleit og’ gekk til móts
við hann í fordyrinu.
»Góðan daginn, frú góð!« sagði hann
glaðlega. »Ég kalla að þér hafið fengið
gestinn með skipinu í gær — svona lika
dömu!«
»Mættuð þér henni þá, sýslumaður?«
sagði Þórunn og þótti bera vel í veiði
að tala um svartklæddu konuna við
sýslumanninn.
»Ég sá hana svona út undan mér!«
sagði sýslumaðurinn og hló. »Ég horfi
ekki á kvenfólkið öðruvísi nú orðið, Þór-
unn mín.«
»Ekki það!« svaraði Þórunn. »Og hvað
sýndist yður — er hún ekki rétt lagleg-
ur kvenmaður?«
»Sei, sei, jú!« svaraði sýslumaðurinn.
»Annars tók ég mjög lítið eftir henni,
eins og þér skiljið.«
»Hún hefir skrifað nafnið sitt í gesta-
bókina,« sagði Þórunn. — »Sjáið þér
til, hvað hún heitir.«
»Miss Dina Jochums!« las sýslumað-
urinn upphátt, er Þórunn hélt bókinni
fyrir framan hann.
»Ameríkukvenmaður — auðsjáanlega!
Einhver, sem er að heimsækja gamla
landið -------- En meðal annara orða,
frú Þórunn, — vantar yður ekki vinnu-
konu? — Þér verðið hissa á spurning-
unni, sé ég er, - en það er nú svona,
að mér þætti vænt um, ef að þér gæt-
uð tekið stúlku í vinnu um tíma. Hún
var hjá okkur — sjáið þér til — en
þeim samdi ekki allskosta, systur minni
og henni, og svo lét systir mín hana
fara af heimilinu; síðan hefir hún verið
vinnulítil, stúlku-greyið. Sem stendur er
hún í gamla húsinu, en gömlu hjónin
geta eiginlega ekki lofað henni að vera,
þó þau geri það, og stúlkunni leiðist að
hafa ekkert að gera. Hún hefir reynd-
ar gengið í fiskvinnu og ýmislegt annað
snatt, en hún vill heldur vera í fastri
vist, og mér datt í hug, að færa þetta
í tal við yður, þér hafið altaf nóg verk-
efni handa kvenfólkinu.«
»Svo ætti það nú að vera,« sagði Þór-
unn. »Ekki sízt ef hún ílengist hérna,
þessi ameríska frú. Ég kalla yður hugs-
unarsaman, eða er þessi stúlka yður eitt-
hvað vandabundin kannske?«
»Nei, ekki er nú það,« svaraði sýslu-
maðurinn. »En mér er heldur hlýtt til
hennar, vegna hennar Rúnu litlu. Hún
vildi vera henni góð, aumingja stúlkan.
Og þess vegna vil ég gjarnan greiða
götu hennar, — svo er hún líka ókunn-
ug hérna.«
»Það er bezt að ég athugi þetta,
sýslumaður,« svaraði Þórunn.
»Ég treysti yður til hins bezta,« sagði
hann vingjarnlega, um leið og hann
kvaddi Þórunni með handábandi, og
gekk til dyra. Frh.
Til Iróileiks 01 siemtunar.
Eyja l«g-st í eyði.
Um 80 km vestur af Hebrideseyjum er
eyja ein, er St. Kilda heitir og er 14 fer-
kilómetrar að stærð. Par hefir verið manna-
bygð í meir en 1000 ár. Samgöngur milli
hennar og annara landa hafa ekki verið
nema 3—4 mánuði ársins, að sumarlaginu.
Hefir því íbúunum þótt dauf vistin þar norð-
ur í hafinu og hafa óskað þess við Breta-
stjórn, að hún flytti þá burt þaðan, til megin-
landsins. Var það gert árið 1930. Pá sendi
stjórnin skip til að sækja þá, allan fénað
þeirra og búslóð. Alls voru það 70 manneskjur,
sem skiftast í 10 fjölskyldur. Sauðfjáreignin
var 573 kindur og stórgripir 13. Aður en
íbúarnir gengu á skip, fóru þeir I kirkju-
garðinn, til þess að lita á leiði ástvina sinna
í síðasta sinn, og gátu fæstir þeirra dulið,
hve sárt þeim þótti að verða að hverfa A
braut frá heimkynnum sínum. Aðeins einn
lendingarstaður er við eyjuna og er ekki
lendandi þar nema i góðu veðri_
PRBNTSMIÐJA JONS HELGASONAR