Ljósberinn - 30.12.1933, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
393
lík læti í hönunum hérna! En svona er
hað altaf! Ég hefi nokkrum sinnum
sagt það, að það ætti að leggja blátt
bann fyrir hænsnahaldi hér í grend við
gistihúsið! En það þýðir ekki mikið að
tala um annað eins! Sýslumaðurinn hlær
bara að mér. Hann segir að hanarnir
séu skemtilegir og m«gi ekki missa sig.
En hvað má ég koma með handa
yður? Hafragraut og mjólk! Kaffi
og smurt brauð! Já, það skal vera til
samstundis.«
Þórunn tylti sér á stól við borðsend-
ann, þegar gestur hennar tók til snæð-
ings. Hún brann í skinninu af forvitni,
eftir að vita eitthvað meir um gestinn
sinn, en kunni ekki við að leggja mjög
nærgöngular spurningar fyrir hann.
»Nú get ég látið yður fá b'etra her-
bergi, ef þér viljið,« sagði hún, afar
kunnuglega. »Bezta herbergið í húsinu
er laust, og ég vil láta yður sitja fyrir
því, ef þér óskið þess.«
»Þakka yður fyrir,« svaraði svart-
klædda konan. »En ég kann ekkert illa
við mig þarna uppi.«
»Mikil undur!« sagði Þórunn. »Það er
sannarlega ekki boðlegt handa yður,«
og hún lagði mikla áherzlu á seinasta
orðið. — »Og ef þér hugsið kannske til
að dvelja hérna eitthvað, þá er það blátt
áfram ófært handa yður. En þér ætl-
ið kannske ekki að standa neitt við
hérna?«
Þórunn beið svars með meiri óþreyju
en hún lét í veðri vaka.
»Ég veit nú ekki,« svaraði aðkomu-
konan. »Það fer eftir hinu og öðru, sem
ég er ekki búin að átta mig á enn þá.
Mér þykir vænt um að geta fengið rúm
hjá yður á meðan mig vantar það.«
Það hýrnaði talsvert yfir Þórunni, því
hún gat sér þess til að kona þessi væri
g'óð í viðskiftum.
»Má ég biðja um nafnio yðar í gesta-
bókina mína,« sagði Þórunn ofur blíð
á manninn og brosleit.
»Vissulega!« svaraði hin.
Þórunn lagði bókina fyrir framan
hana.
»Hér eru ekki svo fá nöfn, sem ég
má vera upp með mér af,« sagði Þórunn
og fletti bókinni. »Þetta er alt fólk sem
hefir gist hjá mér, sumir lengur en
skernur. Sjáið þér til! Þarna stendur
nafnið biskupsins, ráðherrans, forseta
alþingis, og alþingismanna, sýslunefnd-
armanna, og margra fleiri ágætismanna.
Því það er nú si sona, hér er ekki í ann-
að hús að venda fyrir íerðamenn, svo
þeir verða fegnir að gera sér að góðu
að gista hér hjá mér. Og mér hefir tek-
ist að gera þeim til hæfis. — Þakka yður
fyrir,« sagði hún að lokum, er gesturinn
hafði bætt nafni sínu við nöfn annara
gesta í gestabókinni.
Svartklædda konan stóð upp frá borð-
um og þakkaði fyrir matinn.
»Hvenær borðið þið dinner — ég' á við
miðdegisverð?« spurði hún.
»Klukkan 12, venjulegast,« svaraði
Þórunn. »Annars getið þér fengið að
borða þegar þér óskið.«
»Ég þakka,« svaraði konan. »En ég
vil borða á sama tíma og þér óskið. Ég
ætla nú að ganga út mér til hressing-
ar. Verið þér sælar!«
Þórunn stóð hjá glugganum og horfði
á eftir henni. »En hvað hún er einkenni-
leg þessi manneskja!« tautaði hún í hálf-
um hljóðum. »Og hvað ætli hún heiti
nú? — Dína Dína Jokkims! En það
nafn! Og' þó er hún íslenzk — það á að
heita íslenzka sem hún talar! Líklega
er hún efnuð, annars gæti hún ekki
ferðast svona, manneskjan.«
Þórunn hypjaði sig frá glugganum
þegar hún sá til ferða sýslumannsins,
sem stefndi rakleitt heim að húsi henn-
ar. —