Ljósberinn - 30.12.1933, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
391
yrði fyrir vindinum og' nú voru allir
sem á glóðum. Skipstjóri kvaðst hafa
horfst í augu við margan lífsháskann á
sjóferðum sínum; en aldrei hefði hann
fundið það eins og augnablikið, sem
hann átti að kveikja á eldspýtunni í
þetta skifti. En — samt fór það alt vel
úr hendi. Það kviknaði á eldspýtunni,
og nú var kveikt á, ljóskerinu og nú
sveifluðum vér þessu merki fram og
aftur og skipshöfnin á gufuskipinu tók
eftir því. Skipið kom oss til hjálpar,
sagði skipstjóri, og tók oss alla.
Af hverju var þessi litla eldspýta svo
ákaflega mikils virði? Af engu öðru en
því, að hún var hin eina.
Eins er því varið með fagnaðarer-
indi Guðs. Þar er ekki nema um eitt
hjálpræði að ræða, og eiton frelsara, og
það er Jesús Kristur.
Með eigin kröftum enginn verst,
þó eitt má frelsun valda:
hinn rétti maður með' oss berst,
sem mannkyns skuld réð gjalda.
Sá heitið háleitt ber,
það heiti Jesús er;
hann Guðs er eðlis einn,
er annar slíkur neinn;
hann víst mun velli halda.
Saddhu námfúsi.
Á Indlandi er fólkinu skift í marg-
ar stéttir, sem ekkert samneyti mega
hafa hvor við aðra, og veldur það mikl-
um erfiðleikum, eins og gefur að skilja.
Saddhu hét drengur, sem var af lægri
stéttum, hann langaði afskaplega mikið
til að læra eitthvað, en skólarnir voru
ætlaðir æðri stéttum. Hann fór samt
dag einn í skólann, til þess að beiðast
inntöku, en óðar en hann kom inn fyrir
hliðið, hrópuðu skóladrengirnir til hans:
»Ghassia!« (Það þýðir: lægri stéttarmað-
ur), og ráku hann burt. Daginn eftir
kom hann aftur og barði á þilið fyrir
neðan einn skólagluggann. Kennarinn
opnaði gluggann.
»Herra kennari,« sagði Saddhu, »mér
er sagt, að þetta sé ríkisskóli, sem taki
ekki til kenslu lægristéttar drengi.
Hvert á ég að fara?«
»Hvað varðar mig um það?« svaraði
kennarinn.
»Ég get lesið fjórðu lesbókina,« svar-
aði Saddhu. »Þetta er landafræði sem
þér eruð með í hendinni.« Og seint og
gætilega las Saddhu fáeinar línur upp-
hátt, til þess að sýna kennaranum að
hann kynni að lesa ensku. Það er fá-
gætt þar í landi, að lægristéttar börn
kunni að lesa, hvað þá að lesa ensku.
Og hálfgert í gamni og hálfgert í al-
vöru skrifaði kennarinn nafn hans og
stétt hjá sér, og sagði síðan við hann:
»Saddhu, þú mátt seta fyrir utan þenn-
an glugga. Þegar sólin er hagstæð skal
ég hlýða þér yfir.
Dag eftir dag sat Saddhu í heitum
sandinum undir glugganum, með bæk-
urnar sínar. En drengirnir í skólanum
litu svo á, sem forsjónin hefði sent þeim
Saddhu, til að hafa hann að skotspæni.
öllu bréfarusli söfnuðu þeir saman og
hentu svo yfir höfuðið á honum. Einn
góðan veðurdag var mikið um að vera
í skólanum. öllum á óvart var eftirlits-
maður skólans kominn þangað, og hann
prófaði hverja deild um sig, þá þótti
drengjunum nú betra að láta ekki
standa á svarinu. Loks var honum litið
þangað sem Saddhu sat. »Látið hann
koma inn,« sagði eftirlitsmaðurinn. Og
svo gekk Saddhu undir próf einn síns
liðs. Erfiðar spurningar voru fyrir hann
lagðar, og hann svaraði þeim eins vel
og hann gat, og tók svo saman bækurn-
ar sínar og fór. Seinna þegar kristinn
trúboðsskóli kom þar varð Saddhu einn
af kennurum hans.
Baldvin Jónsson, Þórsg. 11.