Ljósberinn - 15.07.1936, Side 5

LJÖSBERINN
163
Skrefsrud kristniboði.
Eftir Pál Sigurðsson.
Lars þótfci mikið til smiðjunnar koma
o<4' var vndrandi yfir öllu sern hann sá
|)a,r, verkfærunum, vélunum og- öðru, er
fyrir augun bar. Svo hj'ifinn varð hann
að hann ákvað með sjálfum sér að verða
vélavei’kfræðng’ur eða uppfinning'a-
maður.
Hér var margt hægt að læra, því
verkstæðið var stórt og marg’þætt vinn-
an.
Lars var duglegr.r og námfús nem-
andi Al.lt vii tist leika honum í hendi. og
meistari hans hældi honum oft fyrit
dugnað og gáfur en lét hann jafnframt
heyra að h.a,n.n tryöi ekki á neinn Guo
og vildi ekkert hafa með kristindóm að
gera. Hann var guðsafneitari.
Þarna komst Lars í slæmtan félags-
skap. Og' ekki leið á iöngu ]tar til fé-
lagar hans í smiðjunni ásamt meistara
ha,ns reyndu. að fá hann með sér á
knæpurnar á kvöidin, þai' sem spilaö
var og drukkið. Þar kunnu þeir bezt við
sig í f.rístundum sínum. Ilann var ó-
kunnugur og einmana í bæjarlífinu og
fylgdi því félögium sínum. Og þar ko n
að, að þeim tókst að neyða ofan í hann
áfengi. Og þeir voru ánægðir yfir því að
hann skyldi fara drukkinn heim eins
og þeir.
Þa,ö vai' öðru nær en Lars iangaöi tii
fiess að hegða sér eins og félagar ham.
gerðu; en þeir pínd.ui hann og hæddu á
alla lund, Þe.r misskildu þennan gáf-
aða, bókhneigða ungling, sein liíoi allt
öðru, hiugsjónalífi en þeir. En hann
fylg’di þeim, og virtist hið ytra verða eins
og þeir, Eitt sinn er þeir höfou verið að
drykkju stakk einn þeirra upp á því, ao
þeir skyldu fara út, sa,man i húp og'
ræna þá, secn rikir vain,.
Þeir fóru um bæinn í fylkingu með
Lars í fararbroddi sem trumbuslagara;
og svo mikið gekk á að bæjarbúar héh1
að það væri kominn heimsendir. Næsta
morgu.n, þegar Lars vaknaði var honum
mjög illt í höfðinu, og hann á bágt með
að átta, sig á því, sem gerst hafði kvöld-
ið áður, En það smáskýrist í meðvitmd
hans, uns allt verður ljóst fyrir lionum.
Og þá- minntist hann þess að félagar
hans hefði verið að tala um það kvöldið
áðuir að Noregsbanki væri fullur af
gulli, og næg' matvara í búðunum, og
marg'ir aðrir væru fátækir. — Og svo
höfðu þe?r farið af stað. — Já, nú mundi
hann aílt, sem gerst hafði.
Hann., Lars Olsen Skrefsrud þjófur.
Að stela var 'sá auðvirðilegasti glæpur,
sem nokkuii' inaðu.r gat frámið, fannst
honum. En svona var komið fyrir hon-
um. Næsta da,g var hann sótturog farið
meJ hann, til sýsliumannsins. Sýslumað-
urinn yfirheyrði hann nákvæmlega, og
reyndi að fá sem ljósasta yfirsýn um
það, sem gerst hafði í sambandi við grip-
deildirnar.
En það tókst aldrei að fá Lars til að
segja hverjir voru, í vitorði með honum.
Hann tók alla sökina, á sig. Hann, sem
hafði hreinast hjarta af þeim öllum,
hann, sem var saklausastur af þeim,
tældu.r af þein>, tók á sig þeirra sök og
var dæmdui’ í tvegg'ja ára tug'thús.
Áðuir en hiann er fluttur til Osló er
hann hafður í varðh,al,di í bænum þar
sem hann vann, Sonur fangavarðarins
kenndi unglingum þýzku og ensku,
Lars spurði fangavörðinn hvort hann
mætti læra þessi mál með hjnum Uing-
lingunum, og fókk hann leyfi til þess.
Fangavörðurinn lét hann hafa talsvert
frjálsræði.
Hann varð a,ð sitja fyrir utan dyrn-
ar á kennslustofunni með bækurnar sín-
ar, og hlýða á þeg-ar hinum var kennt.
Þó aðstaðan væri ekki betri en þetta
lærði hann samt miklu meira en nokkur