Nýtt kirkjublað - 15.07.1914, Síða 5

að bœta. Það var ekki trúin sem greindi, það var mannúð-
arlundin. —
En hve skamt næði þó eigi skilningur minn á Jesú Kristi,
ef eg staðnæmdist við það, að hann var mannvinurinn mesti
og besti, sem allur var í að lækna og græða meinin og krafð-
ist þess af öðrum. Jesús Kristur er mór opinberun hins óend-
anlega, ósýnilega, eilífa guðs, i mannlegu lífi. Eg beygi kné
fyrir honum og horfi upp í ásjónu hans og hrópa. „Drottinn
minn og guð minn!“ Hann kom í heiminn til að opinbera
oss guð. Og opinberunarmyndin var þessi, að hann áleit það
ekki rán að vera jafn guði, heldur tók á sig þjónsmynd, og
varð hlýðinn alt fram í dauðann á krossinum, — mönnunum
til blessunar. —
Ert þú kristinn maður? Eg spyr ekki um trú þína, eða
kirkjufélag og guðsþjónustusiði.
En elskar þú náunga þinn? Hefir þú viðleitni að þjóna
honum, að bjarga honum, og gjöra hann að betra manni?
L. A.
lýðYeldið fpanska og páfakirkjan.
Siður en svo að horfi til sáttar og samkomulags þar i
milli, sem stundum heyrist.
Öldungadeildin franska lét nýverið birta um endilangt
landið ræðubrot sem flutt var á því þingi:
„Þér klerkasinnar viljið rífa niður í skólum yðar stjórn-
arfars-grundvöll landsins. Þér reynið að koma inn í sálir
barnanna óupprætanlegum misskilningi, með það fyrir aug-
um að kljúfa þjóð vora í tvo fjandsamlega flokka.
Hver er tilgangurinn með kenslu vorri? Tilgangur vor
er að kenna umburðarlyndí, að hvers konar einlæg og fals-
laus sannfæring eigi rétt á sér, hvort sem hún kemur fram
frá höfðinu eða hjartanu.
Vér mundum síður en ekki amast við kirkjunni, héldi
hún sér við trúmálin ein, boðaði frið og legði blessun sína
yfir látna, og flytti þeim huggun er lifa. En kirkjan vill fara
með völdin í landinu og leggja alt undjr sig. Þegar lýð-