Tímarit iðnaðarmanna - 01.06.1930, Síða 19

T I M A R I T
IÐNAÐARMANNA
eins kalla til hans að reynt verði að bjarga
honum. Við það vex honum móður til að halda
sjer uppi.
Það er gleðilegur vottur um framför, að
sem flestir læri að synda, en það er ekki nóg:
það verður líka að læra að bjarga mönnum,
sem komnir eru að köfnun i sjó, ám eða vötn-
um, og kannske sokknir. Slíkar björgunarað-
ferðir þarf hver syndur maður að kunna vel,
og hafa margæft sig í þeim. Bjargþegi á að
gera sjer alt far um að liaga sjer svo sem ó-
syndur væri, með öllu því ofboði og óskapa-
gangi, sem slíkum mönnum er lagið. — Það
er enginn óþarfi að brýna fyrir mönnum að
það er sitt livað að vera syndur og kunna
björgun drukknaðra. -— Vel syndur maður
getur komist í hann krappann ef hann ætlar
að bjarga ósyndum manni frá druknun, án
þess að hafa æft sig á því áður. Það er nærri
ótrúlegt hvilíkum heljartökum drukknandi
maður tekur þann, sem vill bjarga honum, og
það er ekki laust sem lialdið er dauðahaldi í.
„Sá veit gjörst er reynir“, og þvi er æfing í
björgun nauðsynleg. —
Það ber ekki ósjaldan við að menn detta
ofan um ís, oftast af því, að of djarflega hef-
ir verið farið, því treyst að ísinn mundi halda.
— Kemur þetta oftast fyrir um börn, en hend-
ir þó líka fullorðna. Það má hafa til marks
að vatnaís er mannheldur ef hann er 4 sm.
á þykt, sjávaris má vera nokkru þynnri og
ætti engum að vera ofraun að aðgæta þetta
áður en lagt er út á ísinn (mölva gat á ís-
inn við landið og athuga þyktina); þó er þetta
ekki ætíð einhlitt, þvi isinn gæti verið mis-
þunnur. Best er að reyna stöðugt fyrir sjer
með broddstaf. — En þegar maður liefir fall-
ið í vök skiftir miklu livernig liann hagar
sjer, Eru nú settar lijer 2 myndir til skýringar.
42. mynd. Maður fallinn i vök (2. adferð).
Á 42. mynd er sýnt hvernig maður, sem
fallið liefir i vök, getur haldið sjer uppi með
því að breiða handlegginn út á skörina furir
framan sig, en jafnframt tylla öðrum fætin-
um upp á skörina fyrir aftan sig. Við þetta
dreifist þunginn. Hin myndin (41 . rnynd)
sýnir aðra aðferð: maðurinn legst aftur á bak
upp á vakarbarminn, endilangur eða svo
langt sem hann getur frekast náð og rjettir
úr handleggjunum fram með höfðinu, upp
á ísinn, en syndir um leið með fótunum niðri
í vökinni, sem væri hann á baksundi, og
mjakar sjcr urn leið smámsaman betur og
betur upp á skörina. Brotni hún undan hon-
um, heldur hann bara áfram „á baksundi“ á
sama liátt, þar til hann nær landi eða hon-
um kemur hjálp. — Það tekst miklu síður
að reyna að skríða upp á skörina áfram; er
hvorttveggja að ísinn er sleipur og ekkert
að halda sjer í, og svo hitt, að þegar maður
vill hefja sig upp á skörina, á grúfu, þá vilja
knjen kreppast inn undir hana, en við það
vill sitjandinn verða of þungur og sigur mað-
urinn þá oftast aftur á hak ofan í vökina.
Oft er isinn svo veikur að ekki er hægt
að ganga út á vakarbarminn til hjálpar þeim
sem ofan í hefir fallið. Er vökin stundum
svo skamt frá landi að rjetta má hendi þeim
sem í hana hefir fallið, eða fara úr treyj-
[ 29 ]