Vikublaðið - 03.02.1950, Blaðsíða 6

4
VIKUBLAÐIÐ
ekki valda. honum vonbrigð-
um. Eric er einn af mínum
beztu vinum. Þegar hann fór
bað hann mig að gera það,
sem í mínu valdi stæði, til
þess að hressa þig og hug-
hreysta.“
Irene mælti: „Ég man eftir
fyrstu ökuferðinni okkar. Þá
þéruðumst við og vorum afar
hátíðleg.11 Hún hló.
Þau voru komin efst upp á
Humlafjallið. Þar var fögur
útsýn og víðáttumikil. Irene
þrýsti sér fast að Róbert.
Hann mælti: „Ég mun
sakna þín, Irene.“
„Ekki eins mikið og ég
sakna þín,“ sagði hún. „Þið
karlmennirnir hafið svo
margt við að vera: vini, við-
skipti, tómstundaáhugamál
og — kvenfólk.“ Hún þagn-
aði augnablik áður en hún
sagði síðasta orðið.
„Þú ert ruglukollur," sagði
hann.
„Ég vissi að þú mundir
segja þetta. Þú segir það ætíð,
er ég segi eitthvað, sem þér
fellur ekki.
í morgun þegar ég sat og
beið eftir þér kom margt í
huga minn, sem ég ætlaði að
segja við þig. En þó þóttist ég
viss um að við mundum aðal-
lega tala um daginn og veg-
inn þar til tíminn væri lið-
inn.“
Róbert sagði: „En ég hugs-
aði um það, að okkur bæri
nauðsyn til að vera hugrökk,
svo að skilnaðarstundin yrði
okkur ekki ofurefli. Það sem
skeð hefur álít ég mína sök.“
„Það er ekki sannleikanum
samkvæmt, Róbert,“ sagði
Irene. „Það var að eins miklu
leyti mér að kenna. En við
skulum ekki verja síðustu
mínútunum til þess að deila
um þetta. Við höfum átt dá-
samlega daga saman. Og ég
mun ávallt minnast þeirra
með gleði. Ef ég skyldi ein-
hverju sinni eignast dóttur,
óska ég þess að hún verði eins
hamingjusöm og ég hef verið
þessa síðustu rnánuði..11
Hann mælti: „Mér kemur
vísa til hugar, sem var í les-
bók, er ég átti. Ég var átta
ára þegar ég las vísuna. Og
hún hafði mikil áhrif á mig.
Ein línan hljóðaði á þá leið
að skilnaðarstundin væri
þungbær eða beisk.
Það er þungbært fyrir okk-
ur að kveðjast Irene. En við
vissum að sá dagur myndi
koma er við kæmumst ekki
hjá því.“
„Já, en okkur grunaði ekki
að skilnaðarstundin kæmi svo
fljótt,“sagði hún. „Samkvæmt
áætluninni átti Eric ekki að
koma heim fyrr en að átta
mánuðum liðnum. En hann
kemur í dag. Mér hefur ein-
stöku sinnum dottið í hug, að
hann væri búinn að fá grun
um þetta.“
Róbert mælti: „Hann kem-
ur heim vegna þess, að hús-
bóndi hans segir svo fyrir.
Eric er mjög duglegur og það
er auðvitað gott að hafa dug-
legan mann við útibúið í
Buenos Aires. En þegar af-
bragðsmann vantar heima,
er það eðlilegt að hann sé
kvaddur heim.“
Irene sagði: „Ég skil þetta,
en þrátt fyrir það---------“
Hann leit á armbandsúrið.
Hún mælti: „Eigum við að
fara strax héðan?“ Það var
óánægjuhreimur í rödd henn-
ar.
„Innan skamms förum við
heimleiðis/1 svaraði Róbert.
„Róbert,“ hvíslaði hún og
lagði kinnina upp að öxl
hans. „Það verður voðalegt
að þurfa að umgangast þig
eins og ókunnugan mann. Ég
sakna margs. Við borðuðum
oft saman, fórum bílferðir og
gönguferðir. Hér höfum við
komið og notið útsýnisins.“
Róbert sagði: „Þú verður
að taka þessu með þögn og
þolinmæði, Irene. Lofaðu mér
því, að þú skulir taka ástúð-
lega á móti Eric. Þú mátt
ekki láta hann verða varan
við breytingu á þér. Hann er
svo hreykinn af þér. Eftir að
hann kynntist þér, hefur
hann alltaf haft þig efst í
huga og aldrei þreytzt á að
tala um þig og hæla þér. Mér
leiddist stundum að hlusta á
þetta lof um þig “
Hann setti bílinn í gang.
„Strax?“ spurði hún.
„Já. Við verðum að fara.
Lestin, sem hann er með
kemur ætíð stundvíslega. Ég
veit það með vissu, þar sem
ég hef nokkrum sinnum farið
á stöðina, til þess að taka á
móti mönnum, er komið hafa
í verzlunarerindum til mín
frá útlöndum."